Update

Inmiddels weer een paar weken verder. Ik lijk soms weer wat meer energie te hebben overdag. Mijn buik groeit echter gestaag door en de weegschaal geeft steeds een beetje meer aan. Ook kreeg ik pijn aan mijn nieren. Het stemmetje (van het zal toch niet...) liet weer af en toe van zich horen, totdat we toch maar besloten het nogmaals aan te kaarten bij de oncoloog. Nouja, totdat mijn man het zat was en zo ongeveer eiste dat ik de oncoloog op de hoogte zou stellen omdat ook hij zich ongerust maakt.

Ik mocht tussendoor op consult komen. Toen ze mijn klachten aanhoorde en ook het gewicht wat ik ben aangekomen zei ze dat ze dat fors vond, mijn zorgen begreep en het terecht was dat ik aan de bel trok. Dat vond ik toch fijn om te horen, al vind ik dat ook een beetje stom van mezelf. Ik kan me soms wel een zeikerd voelen, hele gesprekken in m'n hoofd: 'Je leverwaarden waren laatst goed, toen was er al extra geprikt, het is gewoon vet. Weet je dat zeker? Je weet dat er in korte tijd veel kan veranderen. Zijn toch best veel kilo's van alleen minder bewegen. Enz enz'.

De oncoloog voelde nog aan en luisterde naar m'n buik. Voorzichtig zei ze dat ze toch dacht dat het geen vocht was, maar helaas vet. Hahaha, nee ik kom liever niet aan, maar laat me alsjeblieft 84 worden met een pens. Er werd dezelfde dag nog een uitgebreider bloedonderzoek gedaan, inclusief nierfunctie en tumormarker. Mocht de uitslag twijfel geven wordt de geplande scan van eind april naar voren geschoven.

Na ongeveer een uur kon ik de uitslagen al zien: alles goed! Leverwaardes keurig, nierfunctie prima en een keurige onveranderde tumormarker. Die vond ik toch wel erg belangrijk, een paar weken geleden was die niet meegeprikt en daar was ik toch wel nieuwsgierig naar. Enorme opluchting weer. Vervolgens nog even de kuren en daarna ontspannen het weekend in.

Opnieuw heb ik veel meer last van de bijwerkingen van de immuuntherapieën dan voorheen: enorme spierpijnen, gewrichtspijnen, duizelig: ik lijk wel hoogbejaard als ik opsta of mezelf in of uit een auto hijs. Tegelijkertijd realiseer ik me dat ik daar de afgelopen weken veel minder last van had: ik ga dus vooruit na de coronabesmetting, als ik deze klachten nu alleen heftiger heb na de kuren en niet constant. Ook lijk ik dus overdag weer iets meer energie te hebben. Voordat ik de kuren dan kreeg hè, na de kuren is het even niet veel, maar dat is wel te behappen.

M'n hoofd is nog wel een beetje een puinhoop: ik vergeet veel, raak snel overprikkeld/in paniek en kan maar een paar kleine dingen op een dag aan: alles is van te voren een enorme berg en ik betrap mezelf er vaak op dat ik halverwege een klusje ofzo opeens al een tijd voor me uit zit te staren zonder dat ik nog wat doe. Nu was dat natuurlijk al zo door de kanker en alle behandelingen, maar na corona is het stukken verergerd. De andere kant is dan weer dat ik sneller m'n schouders op kan halen over iets. Ik hoop dat ook dit stuk in de toekomst bijtrekt, maar deze veranderingen geven me al wel weer hoop. En ik durf komende week ook heel langzaam af en toe een minuutje rennen tijdens het wandelen te proberen, kijken hoe dat gaat. De pijn in mijn nieren is weer verdwenen. Sinds de diagnoses is bijna alles 'meteen kanker', gelukkig kan ik toch ook nog gewone pijntjes hebben.

M'n zoontje is wel blij met het extra kussen op mijn buik. Hij knuffelt graag: 'lekker samen op de bank'. Als hij te hoog ligt veert hij geïrriteerd op: m'n protheseborst vindt hij maar niks, veel te hard en koud. Tevreden zakt hij dan naar beneden, wrijft met zijn vingertje over m'n buik en zegt dan: lekker zacht mama. Ik slik m'n tranen weg en sla m'n armen om hem heen: heerlijk kind, wat gewoon lekker bij zijn mama wil knuffelen zonder gedoe en gelukkig totaal geen besef heeft hoeveel impact zijn woorden hebben. Wat zou ik me druk maken om wat extra vet. Sowieso is het heerlijk relativerend om door de ogen van mijn zoon mee te kunnen kijken: hij vindt de littekens en tatoeagestippen (van het bestralen) vooral razend interessant en heeft gelukkig totaal geen besef wat die littekens betekenen. Soms verwart hij het litteken van de borstamputatie nog wel eens met het litteken van de keizersnee (en daar ben ik uitgekomen he mama), dan moeten we daar samen om lachen. Ik vind het fijn dat we er zo luchtig mee om kunnen gaan en het geen ding is voor hem. Hij merkt gewoon puur de feiten op: mama heeft 1 borst, andere vrouwen (en soms mannen ja, ik heb hem gezegd dat hij dat maar voor zich moet houden) hebben er 2. Punt.

Gisteren belde de oncoloog nog om de bloeduitslagen te bespreken. Weer heel voorzichtig zei ze dat het dus vet zal zijn, 'hoe vervelend ook'; combinatie van corona en aanleg om heel snel aan te komen. Tja. De scan blijft gewoon zoals gepland: lekker zo doorgaan dus en op naar die 84. Lopend, kruipend of rollend met die pens dan maar.