Drie jaar geleden heb ik een borstamputatie met okselkliertoilet (het weghalen van alle lymfeklieren in mijn oksel) gehad, gevolgd door 25 bestralingen. De pijn in de weken na de operatie viel erg mee, ondanks de grote wond die lange tijd open bleef en nog een nabloeding gaf. Het hielp misschien dat de zenuwen bij de operatie ook grotendeels doorgesneden waren. Nog steeds voel ik aan de buitenkant vrijwel niks rondom het operatiegebied. Wat ik wel voel is jeuk. Om vervolgens dan weer niet te voelen dat ik krab. Als er iets irritant is...
Voor de operatie is besproken dat de kans zou bestaan dat ik mijn arm na de operatie minder zou kunnen bewegen en dat er een risico was op het ontstaan van een oedeemarm. Al snel na de operatie begon ik met de voorgeschreven armoefeningen.
Inmiddels is mijn linkerarm zeker minder mobiel dan mijn rechter, maar daar heb ik niet zoveel last van. Vervelender vind ik de oedeemklachten die ik eraan heb overgehouden. Voor de operatie had ik geen flauw idee waar die lymfeklieren voor dienden. Nou, inmiddels is het me goed duidelijk. Gelukkig heb ik die pijn niet 24 uur per dag en zie je bij mij ook niet zo duidelijk dat mijn linkerarm iets dikker is dan de rechter. Met kleding merk ik dat wel, soms zit de linkermouw te strak. Maar ik merk het vooral aan de irritant zeurende pijn die regelmatig opspeelt. Vaak als ik onbewust toch weer net te veel gedaan heb of iets verkeerd heb vastgepakt of te lange tijd met mijn arm in één houding heb gezeten (en een kwartier typen achter de laptop is te lang). Iets onder mijn arm sjouwen is bepaald geen goed idee en wat zwaardere dingen tillen kan ik ook beter laten. Lastig met boodschappen of met een steeds zwaarder wordende peuter. Het bed verschonen kan ik ook beter laten, maar dat laat ik dan weer met liefde over aan mijn man.
Wat helpt tegen de pijn is veel rust, mijn oedeemkous en regelmatig naar de oedeemtherapeute. Na een bezoek aan haar is het lymfevocht weer even afgevoerd en is mijn arm weer een aantal dagen rustig, totdat het langzaam weer ophoopt en weer van vooraf aan begint.
Waar ik niet op was voorbereid zijn de klachten die eigenlijk pas sinds dit jaar zijn gaan spelen: minstens elk uur een verlammende kramp in het geopereerde en bestraalde gebied die doorstraalt naar mijn schouder en hele arm. Gek werd ik ervan. Het doet flink pijn bij mijn borst en rug, m'n arm gaat in een rare stand staan en ik kan even niks meer vasthouden. Mijn ribben doen sinds het opereren en bestralen sowieso altijd pijn, maar het lijkt tijdens zo'n krampaanval helemaal alsof er messen tussen mijn ribben worden gestoken. En dat gevoel van die messen heb ik ook als ik buk en mijn ribben dus een beetje meebewegen.
Mijn oedeemtherapeute had de klachten wel vaker gehoord; het kan komen door littekenweefsel wat zich langere tijd na de operatie en bestralingen nog vormt. Niks aan te doen verder. Mijn oncoloog had er nog nooit iemand over gehoord. Ze zou het voorleggen aan de chirurg en die zou mij dan bellen. Dat is al een tijdje geleden en ik geloof niet dat hij nog belt. Nu verwacht ik daar ook weinig in; hij kan me misschien uitleggen waar het vandaan komt, maar ik geloof zelf al erg in dat littekenweefselverhaal. En een eventuele nieuwe operatie hiervoor hoef ik absoluut niet; ook die brengt weer risico's en eventuele klachten met zich mee.
Toch wilde ik me nog niet neerleggen bij deze klachten en ben ik gaan zoeken naar alternatieve behandelingen. Hoewel ik er weinig over kon vinden op internet, en al helemaal geen kant en klare oplossing, kwam ik wel terecht bij acupunctuur. Al eerder had ik er eea over gelezen en nu las ik ook uitgebreid wat acupunctuur kan doen bij kanker en de reguliere behandelingen ervan. Ik las vooral iets over energiebalans herstellen en het helpen tegen bijwerkingen van bijvoorbeeld chemo. Niks over krampen dus, maar er was zowaar een acupunctuurpraktijk in Middelharnis en ik heb toch maar eens een afspraak gemaakt; een beetje meer energie zou ook best welkom zijn en ik wilde het wel eens proberen.
De naalden werden op verschillende punten aangebracht. Niet heel prettig, maar als ze eenmaal zitten voel je ze niet meer (zolang je niet beweegt...). Met het verhaal van mijn krampen aan de linkerkant van mijn lijf kon de acupuncturiste ook wel wat en ze bracht 1 naald daarvoor aan bij mijn ribben aan de rechterkant. Die andere naalden waren prima te doen, maar deze...oeioeioei. Zonder veel verwachtingen lag ik zo een tijdje met die naalden, mezelf proberen te ontspannen. Ik merkte vooral dat ik moe werd. Toen de behandeling echter klaar was wist ik even niet wat me overkwam: in geen jaren had ik me zo bizar ontspannen gevoeld. Dit heerlijk rustige zwevende gevoel bleef de hele dag hangen. En wat ik nog veel beter vond: de 4 dagen erna heb ik totaal géén kramp gehad. Vier dagen! Hoe kan dat?
De acupuncturiste vertelt wel eea over energiehuishouding, de heftigheid van chemo op je lijf, koude en hitte, de schrikreactie en verkramping. En zo nog wel meer. Ook al vind ik het interessant, ik sla het lang niet allemaal op en kan het ook niet goed navertellen. En of die krampen nou komen door littekenweefsel of dat mijn lijf om een andere reden verkrampt: het zou ook allebei een beetje kunnen zijn en het maakt me eigenlijk weinig uit. Ik ben allang blij dat ik iets gevonden heb wat helpt en waar ik ook nog compleet relaxed van word.
Inmiddels heb ik al regelmatig behandelingen gehad. Hoe lang de krampen wegblijven wisselt een beetje, vaak ook afhankelijk van hoeveel stress ik verder heb. Voor mij bewijst het maar weer hoeveel lichaam en geest met elkaar te maken hebben en dat je die nooit helemaal los van elkaar kunt zien. Of ik er ook meer energie van krijg durf ik nog niet goed te zeggen, maar dat bijzondere ontspannen gevoel achteraf is heerlijk. En in ruil voor een paar kramploze dagen laat ik me graag een beetje lek prikken op zijn tijd.