03-09-2020
Het is erdoor, het uwv heeft gesproken: 100% afgekeurd.
Mijn arbo arts twijfelde of het zou gaan lukken en waarschuwde me dat ze nogal streng kunnen zijn bij het uwv; ik ben nog zo jong en sta nog overeind, misschien moest ik toch wel gewoon blijven werken. Door de verhalen van andere patiënten die het tegenovergestelde vertelden was ik al enigszins gerustgesteld. Maar helemaal zeker was ik natuurlijk niet en ik hield rekening met de verschillende uitkomsten.
Het (telefonische) gesprek met het uwv duurde echter nog geen twee minuten en was alleen om officieel door te geven dat ik volledig afgekeurd word; de verzekeringsarts had op basis van mijn dossier al lang besloten dat ik die IVA uitkering zou gaan krijgen. Jong of niet, mijn prognose is nou eenmaal niet zo best en alle tijd en energie die ik heb moet ik lekker aan mijn kind en aan mezelf besteden vond deze lieve arts. En hij hoopte ook voor me dat het jarenlang goed blijft gaan en ik dan ooit misschien weer langzaamaan aan het werk zou kunnen, als ik dat zie zitten en zonder me druk te hoeven maken om de financiën. Dat hoop ik ook beste man, dat hoop ik ook.
Huilen, huilen. Van verdriet, omdat het zover heeft moeten komen. Van opluchting, omdat ik ook echt niet meer weet waar ik de energie vandaan zou moeten halen om weer te gaan werken naast de behandelingen die ik heb, de dingen die ik doe om zo gezond mogelijk te blijven en het zorgen voor kind en huishouden. Van bevestiging, omdat ik het soms nog steeds lastig kan rijmen dat ik wel ga hardlopen maar niet kan werken. Van ontlading van alle opgebouwde spanning. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar de opluchting overheerst gelukkig.
Het is moeilijk om weer een hoofdstuk af te sluiten en weer een stukje anders te zijn dan leeftijdgenoten. Het voelt soms een beetje als afgeserveerd en aan de zijlijn toekijken. Maar het voelt ook als een nieuw begin. Een nieuwe start waarin ik de werkstress achter me mag laten, me volledig kan focussen op ons gezin en mezelf.
En ja, met deze uitkering ook een nieuwe kans op een fijn nieuw huis. Dat huis is helaas nog niet gevonden. We dachten even van wel; we hadden al een huis gekocht wat te mooi leek om waar te zijn, onder voorwaarde van een bouwkundig rapport. Gelukkig maar onder die voorwaarde; het was inderdaad te mooi om waar te zijn en bleek een stuk rotter dan we dachten. Over 2,5 maand moeten we ons huis uit zijn. Omdat we niks overhaast gaan kopen zijn we nu op zoek naar een fijn tussenstation om te huren. En dat vind ik eigenlijk wel passend bij de fase waarin ik nu zit: even een tussenstation om op adem te komen en mijn afgekeurde status volledig te accepteren. Zodat ik straks, als we ons nieuwe fijne huis gevonden hebben, alle shit kan achterlaten en me daar in dat nieuwe huis volledig kan focussen op de nieuwe toekomst.
Want kanker op mijn jonge leeftijd met een niet al te beste prognose of niet: ik geloof er wel in dat ik een toekomst heb. Anders en rustiger dan ooit gedacht, maar zeker zo goed. Hoe lang die precies is weten we niet, maar ik ga toch gewoon nog steeds voor die 84.
