10-07-2020
'Alles goed hoor!' Is meestal mijn antwoord op de vraag hoe het met me gaat, soms afgewisseld met 'naar omstandigheden gaat het heel goed'. Het ligt er natuurlijk een beetje aan wie het vraagt en wat mijn bui is. Bij een vage bekende die bij het vragen zijn meest ernstige gezicht opzet reageer ik vaak iets anders dan bij een vriendin.
Maar het gaat ook goed; vorig jaar lag ik er toch wel een beetje anders bij en waren de vooruitzichten slecht. Nou zorgt uitgezaaide kanker maar in bijzonder weinig gevallen voor een 'ze leefden nog lang en gelukkig', maar in vergelijking met vorig jaar mag ik toch zeker niet klagen. Gisteren kreeg ik ook nog de eerste ct-scan na het stoppen met de chemotherapie, waarvan ik een paar uur later al de uitslag kreeg (ik heb zat te klagen over het ziekenhuis, maar in dit geval hulde voor het Erasmus voor deze snelheid!): alles was goed.
Vooraf dacht ik me er niet zo druk om te maken; het zat niet continue in mijn hoofd. Maar ik was de avond ervoor wel vreselijk onrustig en ik heb slecht geslapen, dat zal er toch wel mee te maken hebben gehad.
Maar goed, goede uitslag dus gelukkig. Daarna nog even die kuurtjes immuuntherapie (waar ik 2,5 uur later aan de beurt was dan gepland, iets minder hulde) en weer richting huis, na een dagje ziekenhuis van 8.45-17.15. Hard roepend dat de moeheid echt wel mee viel, lag ik om 19.00 uur te slapen op de bank.
Vanochtend viel het ook weer reuze mee met de moeheid. Bij elke stap een hoge hartslag, maar met rustig ademhalen komt dat wel goed. De hond kan ik zelf wel uitlaten en ik kan ook heus wel even koffie halen, die is bijna op. Manlief en moeder roepen nog dat ik maar rustig aan moet doen. Jaja, dat doe ik toch, ik loop rustig en ga daarna steeds een uurtje de bank op. Maar ik voel me toch ook niet helemaal top, dan krijg ik altijd zin om iets leuks aan te schaffen. Deze keer waren het de droogbloemen. Die staan overal zo leuk, wil ik ook. Al weken, maar opeens moeten ze er NU komen en nee, dat kan dan niet wachten tot morgen. Zo ver lopen is het niet naar de winkel dus dat kan makkelijk. Ik kom blij thuis met de bosjes en zet ze in de vaas die ik ervoor in gedachten had. Vaas is te hoog en het is niet wat ik voor ogen had. Op zoek naar een andere vaas in huis, ik heb er genoeg maar ze staan een beetje verspreid, loopt m'n hartslag op. Ik probeer een andere vaas, maar dat is het toch ook niet. Compleet buiten adem raak ik geïrriteerd en huilerig en overweeg ik serieus om bloemen met vaas en al de container in te flikkeren (alleen overwogen hoor Trudy, niet echt gedaan natuurlijk). En dat is het moment waarop ik besef dat ik de grens weer eens heb gemist en er finaal overheen ben gegaan.
Het blijft een lastig ding, die grens. Ik ben van nature helaas soms een beetje driftig, maar boos worden en huilen om een paar droogbloemen gaat mij ook wat te ver. Na een half uurtje rust kreeg ik toch nog een ingeving over een lang niet-gebruikte vaas, zette de bloemen er rustig in en was dan toch nog tevreden.
De rest van de dag maar op de bank, waar ik rustig uitkijk op mijn mooie bloemen en waar, zolang ik me gewoon rustig houd, echt alles goed gaat.
