Er zijn van die dagen, die zijn moeilijk. Bij het wakker worden voel ik het al; alsof ik die nacht ben overreden ofzo. M'n sporthorloge geeft dan vaak ook aan dat mijn energie in de nacht juist gedaald is ipv gestegen. Geen idee hoe dat dan komt, dat heeft niet altijd een directe oorzaak. Ik vecht tegen de halve paniek die opkomt: ik heb een afspraak, wil van alles in huis en tuin doen, gewoon voor mijn zoontje zorgen. HOE. GA. IK. DEZE. DAG. DOORKOMEN? Niet paniekeren, je weet niet hoe het loopt, neem eerst een bakje koffie. Het alarm van m'n man gaat af. Ik hoor de blote voetjes van mijn zoon over de overloop. M'n hoofd krijgt al een error en het eerste wat uit me komt is een halve snauw (oke geen halve. Een echte onaardige gewoon). Gezellig...vind ook mijn man 🙈. Ik spreek mezelf toe en probeer me te herpakken. Hijs mezelf uit bed, help mijn kind bij het aankleden en samen gaan we naar beneden. Waar ik direct van alles uit mijn handen laat vallen, een duidelijk teken van algehele intense moeheid. Ik probeer het op te ruimen, maar m'n vingers verkrampen. Klotepillen. Klotekanker. Klotezooi. Het zweet staat al op mijn voorhoofd en ik doe de schuifpui open. Honden blaffen (helaas ook die van ons). Even later begint de zoveelste verbouwer met zijn werkzaamheden (nu even niet bij ons, maar volgens mij is heel de buurt aan het verbouwen). Het indringende geluid van een schuurmachine. Aan de andere kant wordt getimmerd. Voor ik me er bewust van word schiet mijn hoofd in een complete error en kan ik even helemaal niks. Te belabberd. Te veel geluid aan m'n hoofd. Schuifpui maar weer dicht.
M'n keel knijpt zich dicht en zelfmedelijden overvalt me. Is dit nou m'n leven? Ga ik me ooit nog eens fit voelen? Ik verbijt mezelf, ik wil hier niet om huilen bij m'n zoontje. Wat was het ook alweer? Stap voor stap bekijken en al die dingen die je zo graag wilt komen wel een andere keer. Ga rustig zitten en haal adem, meer hoef je niet te doen. Alleen voor je kind zorgen dan.
Die dagen zijn er, maar gelukkig zijn er ook andere dagen. Dagen waarop ik wakker word en voel: ja, ik heb zowaar wat energie! Ik wandel een uur (als het kan moet je gaan) in de polder met hond en zoontje, lekker in het zonnetje. We zetten weer thuis muziek op en dansen de kamer door. We vermaken ons minstens een uur in de speeltuin, halen nog een ijsje, doen een boodschap. We werken in de tuin, ik ruim de rommel op, speel nog met mijn zoontje en we doen nog (oke wel wat korter dan een uur) een rondje met de hond. En ik voel me intens gelukkig dat ik zoveel heb kunnen doen. Die nacht slaap ik prima en de volgende dag voel ik weer wat energie. Oke, dan nu eens alles doen wat al weken op m'n lijstje staat. Ik ga van start en het gaat lekker. En dan moet ik oppassen: niet overdrijven en tussendoor rust pakken. Want voor ik het weet sta ik weer te janken ten teken dat ik te ver ben gegaan en heb ik morgen weer een rotdag omdat ik te ver ben gegaan (soms is het ook wel goed aanwijsbaar waar die slechte dagen vandaan komen). Oke, wat doen we wel en wat bewaren voor de volgende energiedag? Tussendoor ga ik lekker haken. Schuifpui dicht. Ramen dicht. Storytel (dat is continue geluid op een niet vervelende toon (nouja, dat ligt wel aan de verteller) en dat kan ik wel goed hebben) op standje doof. Heerlijk.
En zo balanceren we de dagen door. Goede en mindere dagen, net als iedereen. Met dat verschil dat ik voor die hele kankerzooi gewoon een extra bak koffie in kon schenken en de dag nog prima aankon. Dat is nu anders, maar ik heb een kind dus in bed gaan liggen kan gewoon niet. Wil ik ook niet.
Het is soms zwaar en de dalen zijn veel dieper dan voordat ik kanker had. Maar de pieken...De pieken zijn dan weer vele malen hoger.
En gelukkig hebben we altijd een reminder: