Even twijfelde ik of ik hier wel een blog over wilde schrijven, het is zo persoonlijk en ik vind het best een lastig onderwerp. Maar ik wil in mijn blogs juist een zo eerlijk mogelijke weergave geven van het leven met uitgezaaide kanker; het is hier ook zeker niet altijd feest:
Dus ja daar gaan we weer: na verschillende breakdowns in de afgelopen tijd waarbij ik tussentijds weer gewoon opkrabbelde en serieus dacht dat het vanaf nu dan wel weer beter zou gaan kwam er uiteraard toch weer steeds een volgende. Of het is gewoon één grote met ups en downs, kan ook.
Ik moest bekennen: alleen kom ik er niet meer uit. Daar heb ik me tegen verzet: het ging goed na de eerste diagnose. De tweede diagnose heb ik als kersverse doodzieke moeder ook doorstaan. Met vallen en opstaan. Met angst en dikke tranen en af en toe een breakdown. Maar toch won steeds weer de positiviteit en hoop, was ik vooral dankbaar en blij dat ik weer opkrabbelde. Liep ik glunderend weer mijn eerste kilometers hard en kon intens genieten.
Toen ik me echt weer een stuk beter voelde en we de bizar goede uitslag kregen van nul kankercellen in mijn bloed zijn we het project verhuizen gestart. Elke keer iets nieuws: huis verkopen, afkeuren, verhuizen naar tijdelijk huis en uiteindelijk de verbouwing van en verhuizing naar ons droomhuis. En daar zit ik nu. Trots zeker, glunderend alleen steeds iets minder.
Vreselijk vond ik dat: mens, kijk waar je vandaan komt, welke weg er is geweest, en dan nu eindelijk in ons mooie huis, het gaat goed. Waarom ben ik niet alleen maar enorm blij?! Genieten moet je, je weet dat het elk moment weer anders kan zijn, geniet nou van wat nu is.
Maar ik kan niet meer ontkennen dat de breakdowns steeds vaker komen. Dat zich continue onderwerpen aan me opdringen die ik diep heb weg gestopt. Dingen waar ik niet meer naar wil kijken, omdat ik juist zo wil genieten van wat wel is. Maar inmiddels wordt me duidelijk dat het zo niet werkt. Niet bij mij tenminste. Hoe verder ik af kom van de dag van die verpletterende diagnose, hoe meer het leven toch weer 'gewoon' wordt. Hoe meer ik juist ook ervaar dat mijn oude gewoon niet meer bestaat. Ja, ik ben enorm blij en dankbaar met hoe ik er nu voor sta. Dat kan ik gelukkig ook nog steeds echt zo voelen. Alleen bestaat daarnaast ook de andere kant: eentje van rouw om wat nooit meer zo zal zijn, wat niet meer kan en alles wat ik verloren heb.
Ik ben ervan overtuigd dat ik over een tijdje weer vooral die blijheid en dankbaarheid kan voelen, maar inmiddels is me ook duidelijk dat ik daarvoor eerst dwars door mijn emoties heen zal moeten. Niet meer wegstoppen en 'relativeren', maar er dwars doorheen. En daarom heb ik hulp ingeschakeld. Hopelijk kan ik over een tijdje melden dat die breakdowns weer zijn terug gebracht naar 'af en toe', al kan ik niet beloven dat je me altijd glunderend zult zien hardlopen.