16-01-2020
Momenteel zit ik in een heel goede flow: het gaat allemaal best lekker en ik voel me goed. Ik ben weer voor twee dagen per week beter gemeld op mijn werk en het lukt me nog ook om die twee dagen prima te werken. Hoewel ik altijd redelijk betrokken ben gebleven en ik een heel fijne werkgever en fijne collega's heb voelt het toch heel anders om weer voor een deel beter gemeld te zijn ipv op arbeidstherapeutische basis te werken: ik doe weer mee! Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik om 7.30 mocht beginnen. Benieuwd hoe lang ik dat vasthoud :-).
Het hardlopen gaat ook erg goed. Momenteel zit ik op 5 km en ik heb me ingeschreven voor de 10 km tijdens de marathon van Rotterdam. Het goede doel dit jaar is het kwf, daar moest ik wel aan mee doen. Ik ben dan ook gestart met de sponsoractie en ik ben stil van alle lieve reacties en donaties die ik krijg, ook uit onbekende en onverwachte hoeken. Nu nog lopen natuurlijk...maar ook dat gaat me vast lukken. Als ik bedenk aan hoe die finish gaat zijn schiet ik al vol. Hoe bizar is het om binnen één jaar tijd te bevallen van een gezond kind, doodziek te worden en niet meer kunnen lopen tot weer 10 km hardlopen. Ik kan nog steeds niet goed omschrijven hoe het hardlopen momenteel voelt. Als ik loop voel ik me springlevend en loop ik vooral stralend blij te zijn dat dit me lukt. Tot op zekere hoogte natuurlijk, na een tijdje hangt mijn tong ook op m'n knieën en vraag ik me soms juist af waarom ik dit in vredesnaam doe. Maar dan zie ik mezelf weer zitten in die rolstoel en zet ik weer een tandje bij. Ik loop voor mezelf, om mijn conditie goed te houden en me zo fit mogelijk te voelen. Die 1/4 marathon van Rotterdam loop ik naast mijn eigen overwinning voor al die andere patiënten. Ik besef me heel goed dat ik ontzettende mazzel heb dat het met mij nu zo goed gaat en dat ik fysiek in staat ben die kilometers te maken. Dat is niet voor iedereen weg gelegd, om welke reden dan ook.
Vandaag in de auto, op de terugweg van mijn werk met het zonnetje op m'n gezicht, voelde ik me intens gelukkig. Gelukkig met mijn leven en met hoe het nu gaat. Ik moest denken aan het liedje 'moed' van Marlijn Weerdenburg en heb de kanker bedankt. Mijn grootste wens is en blijft uiteraard om uiteindelijk toch te genezen. Maar hoewel ik altijd al wel best aardig heb kunnen genieten had ik zonder kanker nooit zulke hoge pieken ervaren. Dus dankjewel kanker. Dankjewel voor de hoge pieken (en wat minder voor de diepe dalen). Dankjewel voor het inzien van wat echt belangrijk is en wat niet. Dankjewel voor het kunnen lozen van bullshit. Dankjewel voor het ervaren van mijn veerkrachtigheid en moed. Dankjewel voor het dichterbij brengen van lieve mensen om me heen.
Dankjewel voor het leven.