Vanaf 6 weken na het bestralen zou het in kleine stapjes steeds beter gaan qua vermoeidheid. Het lijkt echter toch wel of iemand na 7 weken een schakelaar heeft omgezet: het verschil in energie is bizar. Jammer is alleen dat het niet meer echt in kleine stapjes beter wordt. Of het is minder duidelijk, dat kan ook.
Het is raar hoe het menselijk brein werkt (of alleen mijn brein, daar wil ik vanaf zijn): ik kan nu gedoseerd leuke dingen doen, in tegenstelling tot slechts 1 uurtje per dag overeind kunnen zitten, maar ik wil toch alweer meer. In mijn hoofd kan ik nu van alles; voor m'n kind zorgen, even de hond uitlaten, boodschapje doen en dan nog even weg. Oh en ik wil ook graag weer conditie opbouwen, dus 2 keer een kwartiertje wandelen per dag moet toch lukken. Nou verrassing: dat lukt natuurlijk niet. Na elke activiteit, hoe kort ook, moet ik rusten. Het meest moe ben ik als ik binnen in een ruimte met veel geluiden ben geweest (buiten gaat vaak beter) of na dat kwartiertje wandelen.
Dat is soms moeilijk en frustrerend, want ik wil zo graag. Het leven weer beetpakken en gààn. Leuke dingen doen, want hoe lang gaat het weer goed? Daarvoor moet ik conditie hebben, dus wandelen wil ik. Maar het is zo snel te veel; na het wandelen zie ik geregeld vlekken van de inspanning. Tijdens het lopen merk ik dat niet zo, maar achteraf komt de klap. Ik vind het dan wel weer mooi dat mijn lijf me zulke duidelijke signalen geeft: bij lichamelijke moeheid zie ik vlekken en bij geestelijke moeheid krijg ik hoofdpijn.
Maar als ik dan in m'n eentje boven lig te rusten besef ik me gelukkig ook goed dat het ontzettend fijn is dat ik toch al best veel weer kan. Dat het niet allemaal in één keer hoeft, en misschien ook wel nooit meer allemaal kan en dat ook oke is. En gelukkig kan ik soms ook overvallen worden door geluk als ik iets leuks aan het doen ben, of gewoon even lekker met m'n kind kan spelen. Want hoe bijzonder is het dat ik dit weer kan? Dat ik er nog ben?
Ik ben ook jarig geweest, 37 jaar en maar wat blij om weer een jaartje ouder te mogen worden. Ik wilde de dag doorbrengen met dingen waar ik blij van word: taart eten met man en kind, heel beperkt visite en 's avonds lekker uit eten met man. Dat kon ik gelukkig heel goed volhouden en ook de wijntjes smaakten me voor het eerst weer. Toch vrij belangrijk voor de 'kwaliteit van leven' hier. Het plan is mijn verjaardagen zo te vieren tot mijn 40e, dan wil ik graag een feest.
Ook is er nu ik me beter voel ook ruimte om het advies van de oncoloog op te volgen: leuke dingen plannen. We hebben vakanties en dagjes weg gepland voor de komende tijd. Op kleine vlakken weer een leven hebben en iets om naar uit te kijken doet zoveel goed mentaal. Met dat soort grotere dingen lukt het goed om te doseren. Nu de dagelijkse dingen nog, al blijf ik erbij dat ik eerst moet weten waar de grens weer ligt voordat ik hem weer kan herkennen. Of voor ik hem weer wat op kan rekken, want ik hoop toch wel dat dat nog gebeurt. Maar ja, doseren zal ik toch ook echt weer moeten leren.