18-05-2020
Meestal kan ik dit onderwerp vrij makkelijk rationeel benaderen en er overheen stappen. Momenteel lukt me dat alleen even niet en blijf ik er maar verdrietig van. Ik weet niet goed waarom dat nu niet lukt. Ik blijf het rationeel relativeren tegen mezelf, maar het helpt even niet. Dat vind ik irritant, want ik heb zoveel om wel blij mee te zijn en van te genieten. Ik mag het tenminste een keer meemaken, terwijl ik weet dat er zoveel vrouwen zijn die dat helemaal nooit mogen. Daarom voelt het alsof ik er niet over moet zeuren. Maar ja, soms helpt het dus even niet om dat tegen jezelf te zeggen. Daarom schrijf ik het maar even van me af.
Het gaat namelijk om een tweede kindje wat er nooit zal komen. Misschien komt het omdat ik de fase waarin mijn kind nu zit zo vreselijk leuk vind. Het hele dagen waggelend rondstappen, de woordjes die hij brabbelend probeert na te zeggen, de giechelsessies, de spontane knuffels en kletsnatte kussen. Hij ontwikkelt zich zo snel en ik had dat graag nog eens mee willen maken.
De opvang is weer open maar ik durf het nog niet aan om hem er naartoe te brengen. Er kan wel gezegd worden dat kinderen weinig last hebben van Corona, maar ik ben bang dat hij iets mee naar huis neemt en ik dan via hem dat virus oploop. Ik merk aan alles dat hij het spelen met andere kinderen enorm mist. Zodra hij een ander kind hoort veert hij op en begint enthousiast te zwaaien. Ik had hem graag minstens één broertje of zusje gegeven. Twee van die kleine blonde krullenkopjes spelend met elkaar. Samen opgroeiend en later samen herinneringen op kunnen halen uit hun jeugd.
Het blijft bij één krullenkopje. En dat is in mijn situatie ook al heel wat. Omdat ik me zo bewust ben van dat feit, maar ook omdat ik weet dat ik alles één keer zal meemaken en het allemaal zo snel gaat zuig ik alles wat hij doet als een spons in me op. Soms wens ik dat hij even alleen speelt zodat ik even rustig een boek kan lezen. Maar als hij dat dan eindelijk doet blijft het boek gesloten op mijn schoot liggen en zit ik hem stiekem stilletjes te observeren. Soms betrapt hij me en krijg ik een stralende glimlach. Ik hoop maar dat hij daar later ook blij op terug kijkt en me geen verstikkende bemoeizuchtige moeder gaat vinden 😅.
Ach, soms is het gewoon lastig dat grote keuzes in het leven voor mij gemaakt zijn en ik me daar maar naar moet voegen. Aan mij de taak om daar een goede draai aan te geven en te genieten van wat ik wél heb. En juist omdat ik weet hoe breekbaar dat is slaat de meter gelukkig vaak uit naar de positieve, dankbare kant. Maar dat kan niet altijd, elke dag. En soms is het ook juist goed om even verdrietig te zijn over wat niet meer kan, des te blijer ben ik weer met alles wat ik wel heb als ik weer door die fase heen ben.
Ik weet ook helemaal niet of ik een tweede kind wel aan zou kunnen. Want die fantastische kleine krullenbol is soms nou eenmaal ook een energievretende draak van een dreumes die me halverwege de dag naar mijn bed doet snakken. En ik kan zelf wel zo'n leuk plaatje van twee spelende kleine krullenbollen in mijn hoofd hebben, maar wie weet zouden ze wel gewoon hele dagen elkaars hersens in willen slaan. Daar ga ik dan maar voor het gemak vanuit, dat maakt het wat makkelijker om vooral blij te zijn met dat ene draakje.
Dat draakje wat nu even lekker ligt te slapen. Even een rustmoment voor mezelf. Heerlijk. En tegelijkertijd kijk ik weer uit naar het moment dat hij wakker wordt. Een kletsnatte kus. Alles weer in me opzuigen en hem stiekem observeren. Overal bovenop zitten voor mijn part. Hij heeft later toch niemand die hem kan bevestigen dat moeders zo verstikkend was. En zo heb ieder nadeel toch weer zijn voordeel.