Ik gooi hem er maar meteen weer in: de scanuitslag is goed! Onveranderd beeld, dat horen we graag! Ook die vervelende lymfeklier is gelijk gebleven en niet verder gegroeid. De volgende keer gaan we voor krimp ;-)
De wachtweek ben ik best goed doorgekomen. Op de dag van de scan was ik wel zenuwachtig, maar daarna kwamen de echte zenuwen vanochtend pas weer. Natuurlijk zit het steeds in mijn achterhoofd, maar het greep me niet continue bij de keel. Gisteren was het zelfs een tijd helemaal uit mijn gedachten, dat kan blijkbaar ook gewoon. Al lag dat waarschijnlijk ook een beetje aan de avond ervoor met manlief. Eindelijk zijn we samen een weekendje weg geweest. Voor het eerst sinds onze zoon er is en we de tweede ronde van al dat kankergedoe weer hebben gehad. Of nouja, dat hele zware deel hebben we gehad. Het ietsje minder zware deel loopt gewoon door natuurlijk. Het was heerlijk om weer even lekker samen te zijn en te doen wat we toch gewoon het allerliefste doen: lekker eten en wijn proeven. We kenden elkaar nog maar zo kort toen ik voor het eerst kanker kreeg (iets meer dan een jaar). Na dat hele traject was ik snel zwanger en daarna...nouja dat weten jullie inmiddels. Er stranden relaties om heel wat minder en bij ons gaat het ook echt niet altijd vanzelf, maar ik geloof niet dat wij ooit kapot te krijgen zijn. Kortom: het was een fijn weekend.
En dan deze 'afsluiter' op de maandag. Ik zou er bijna op proosten vanavond, als ik dat het weekend niet al ietwat te veel had gedaan. De zenuwen zaten op weg naar het ziekenhuis hoog en alle scenario's kwamen in mijn hoofd weer voorbij. Op de terugweg 'proostte' ik dan maar met Stef Bos, met mijn favoriete kankergoednieuwsnummer. Alleen bij mij dan over pakweg 40 jaar he.