Er zijn van die dagen
Heel soms heb ik zo'n dag die ik liever over zou willen slaan. Zo'n dag waarop ik alles k*t vind. Zo'n dag waarop ik alleen het zwarte zie. Boos ben op alles en iedereen, maar vooral op deze k*tsituatie die me weer dwingt naar allerlei andere situaties. Zo'n dag waarop ik het liefst stampvoetend door het leven ga. Waarop ik wil gooien en schreeuwen.
Op zo'n dag doe ik dat alleen allemaal niet. Ik wil het niet laten merken omdat ik positief wil zijn en blij met wat ik wel heb. Dat lukt me niet op zo'n dag en ik wil dan misschien toch stiekem een klein beetje dat anderen weten hoe ik me voel. Dat zeg ik dan niet, maar ik ben kortaf en snauw tegen iedereen die verkeerd kijkt. Nouja, laat dat verkeerd eigenlijk ook maar weg. Soms krijg ik een snauw terug. Terecht natuurlijk, die ander weet niet wat er zich in mijn hoofd afspeelt en ik ben niet echt vriendelijk. Dat weet ik heus wel, maar mijn onbegrepen onduidelijke signalen maken dat mijn boosheid omslaat in zelfmedelijden. Ik voel me vreselijk zielig met m'n kankerdiagnose. Zielig dat die diagnose ervoor gezorgd heeft dat mijn wereld er zo anders uit is gaan zien. Zielig dat ik dagelijks pijn heb. Zielig omdat ik niet meer alles kan. Zielig dat mijn wereld zo klein is momenteel. Ik mis opeens mijn werk verschrikkelijk. Het lijkt me weer zo heerlijk om even uit mijn eigen gedoe te stappen en me met hele andere dingen bezig te houden. Zielig ook omdat ik ook al niet iets gezelligs kan gaan doen vanwege Corona. B00sheid en zelfmedelijden wisselen zich op zo'n dag een beetje af. Van het mezelf zielig vinden omdat ik niet meer werk kan ik weer boos worden 0p iedereen wiens leven wel gewoon doorgaat. Op mijn man die boven lekker rustig achter zijn laptop zit te werken, terwijl ik de zoveelste beker die over de grond is gegaan opdweil en een dwars kind in bedwang probeer te houden en me een huissloof voel. Ja, ik weet het, dat dwarse zou zomaar de uitwerking kunnen zijn van mijn eigen gemoedstoestand. En ik weet ook dat mijn man genoeg werkstress heeft en dat werken heus niet zaligmakend is. Om nog maar te zwijgen over hoe het is om je 0p je werk te moeten concentreren terwijl er in ons gehorige huis een peuter losgaat en een vrouw te hebben die tegen je snauwt als je even een bakje koffie komt halen. Ik zou mijn koffie-apparaat al lang boven gezet hebben denk ik.
Zo'n dag sla ik liever over. Maar inmiddels weet ik dat ze erbij horen. K*tdagen horen bij het leven en zeker ook bij het leven met een levensbedreigende diagnose. Ze gaan weer over en dan kan ik juist door die diagnose ook weer extra genieten van wat ik wel heb. De dalen zijn dieper, maar de pieken ook hoger. Al had ik dat toch liever wat gelijkmatiger gehouden en die hele diagnose niet gehad. Maar ja, zo is het niet dus ik doe ermee wat ik kan. Vaak in het positieve, maar soms ook gewoon even niet. Nu ga ik mijn man maar even een bakje koffie brengen.