Ruim een jaar geleden begon ik met mijn blogs op kanker.nl. Van de week heb ik er een paar teruggelezen uit die begintijd. Er kwam een blog voorbij waarin ik omschreef dat ik per se Sinterklaas wilde vieren, ook al begreep mijn destijds 9 maanden oude zoon er nog geen bal van. Ook omschreef ik hoe ik uitkeek naar de feestdagen; hoe belangrijk die geworden waren omdat ik niet wist hoe ik er het volgende jaar bij zou zitten en óf ik er dan nog wel bij zou zitten.
We zijn nu een jaar verder en het is weer bijna Sinterklaas. Mijn zoon begrijpt er nog steeds geen bal van en raakt vooral enorm geïrriteerd als moeders weer eens 'gezellig' het Sinterklaasjournaal opzet ipv zijn eeuwige 'Casper en Emma'. Wel begrijpt hij inmiddels heel goed wat cadeautjes zijn, dus dat gaat vast goedkomen 5 december.
Nog steeds wil ik het graag vieren en vind ik de feestdagen belangrijk, maar toch merk ik dat er in een jaar veel is veranderd. De urgentie van vorig jaar voel ik momenteel niet meer zo sterk als toen. Toen was de directe confrontatie met de dood nog maar zo kort geleden en die enorme vochtbuik in december nog maar net geloosd. Ik slikte nog chemotabletten en het was nog maar zeer de vraag hoe ver die kanker teruggedrongen kon worden. De angst zat er goed in.
Begin dit jaar bleek met een bloedtest dat de kanker behoorlijk was teruggedrongen: tegen alle verwachtingen is was die hele kanker niet meer traceerbaar. Die specifieke test is niet meer herhaald: die schijnt heel duur te zijn en om die te herhalen moeten er eerst andere aanwijzingen zijn dat het de verkeerde kant op gaat. Ik durf het bijna niet hardop te zeggen omdat ik bang ben wat over mezelf af te roepen, daarom zeg ik voorzichtig: tot op heden zijn daar godzijdank geen aanwijzingen voor. Elk normaal bloedonderzoek is goed en elke scanuitslag tot nu toe ook. Hoe lang dat zo blijft weet niemand. Toch merk ik dat de confrontatie met de dood vervaagt en dat ik weer vertrouwen heb gekregen in het hebben van een toekomst.
Met het vertrouwen in een toekomst komt ook het vertrouwen in het vieren van nog vele feestdagen met mijn familie. Toch is ook deze kerst dubbel. Vorig jaar hebben we de feestdagen met zijn allen gevierd, inclusief mijn zusje die al jaren in Australië woont. Drie keer is ze naar Nederland gekomen vorig jaar. Na de feestdagen was het afscheid minder lastig omdat we wisten dat ze snel weer naar Nederland zou vliegen voor een gezamenlijke vakantie. Hoe anders is dat gelopen...door Corona werd reizen onmogelijk en Australië lijkt dan nog verder dan de andere kant van de wereld.
Deze kerst vieren we dan ook niet fysiek bij elkaar. Hoewel ik daar aan de ene kant wel een beetje verdrietig van word, geeft het me aan de andere kant een enorme dankbaarheid om het vertrouwen te ervaren dat er een volgende kerst komt die we wel met elkaar kunnen vieren. Dit vertrouwen, terwijl mijn diagnose niet veranderd is maar de dood toch weer een stuk verder van me af is gaan staan. Blijkbaar went echt alles, ook uitgezaaide kanker.
