Hoofdgesprekken

Dat was hem weer: gisteren mocht ik weer voor het eerste deel van de driemaandelijkse apk en nu begint Het Grote Wachten weer tot maandag, dan krijg ik de uitslag van de ct-scan.

Bloedonderzoek is gisteren ook meteen gedaan en daarvan kon ik een uur later al de uitslagen zien. Dat ziet er gelukkig weer goed uit. Alleen twee licht afwijkende leverwaarden. Die zie ik liever niet en even zorgde dat weer voor hele gesprekken in mijn hoofd: als dit weer afwijkt, zal dan ook die lymfeklier weer gegroeid zijn? Maar ik voel me goed, zal wel niet. Daarnaast heb ik heftige darmreacties gehad op het grapje van het sneller inlopen van de imuuntherapieën: het was een beetje hectisch op de afdeling toen ik de laatste keer startte met de immuuntherapie. Hierdoor is vergeten om de imuuntherapieën bij mij langzamer in te laten lopen en heb ik ook de anti-allergiemedicatie vooraf niet gekregen. Hoewel dat natuurlijk geen beste fout is was ik er best blij mee: ik kreeg geen allergische reactie! Hadden we anders nooit aangedurfd om uit te proberen. Maar goed, de week daarna was qua reacties/bijwerkingen wel een stuk minder dan anders, dus daar moeten de oncoloog en ik het nog even over hebben .

Maar die leverwaarden dus, die kunnen ook afwijken door virussen of darmproblemen (wat dus niet zo gek is met die bijwerkingen van afgelopen keer). Evenals die lymfeklier trouwens. Ik weet ook dat de oncoloog haar schouders gaat ophalen over die leverwaarden: ze zijn zo licht verhoogd en het zijn de twee die het minst zeggen en het meest met heel veel andere dingen te maken kunnen hebben. Zo probeer ik mezelf ook gerust te stellen.

Gek genoeg was ik gisteren de hele dag zenuwachtig, maar valt dat vandaag best weer mee. Alsof ik die scan had kunnen helpen gisteren. Hoofdpunt blijft gewoon dat ik me goed voel. Ernstige moeheid zijn bij mij steeds de eerste tekenen geweest dat het mis was. En natuurlijk ben ik vaak moe, vaker dan voordat ik ziek werd. Ook toen was ik wel eens moe natuurlijk, maar dat is niet te vergelijken met nu. Als kankerpatiënt ondervind je een nieuw soort moeheid die nergens anders mee te vergelijken is. Maar de ene dag is de andere zeker niet en ik heb gelukkig ook veel dagen met best veel energie. Meer dan ik in de afgelopen vier jaar heb gehad. Dat heeft me inmiddels zo ver gebracht dat ik afgelopen vrijdag voor het eerst weer tien kilometer heb hardgelopen. 10! Ik weet nog hoe trots, oke en kapot, ik was toen ik jaren geleden een halve marathon had gelopen. Dat was echter niks in vergelijking met deze 10 km. In m'n eentje kwam ik springend thuis en barstte achter de poort in een enorme huilbui uit. Wat een overwinning! Ik zie me nog zo zitten in die rolstoel, geen kracht om mijn zoontje zelf op te tillen, hooguit 10 meter kunnen schuifelen langs de muren met die enorme vochtbuik. Zo gehoopt dat ik ooit weer kon hardlopen. En kijk nu eens.

Ik voel me goed dus, dus de kanker houdt zich vast rustig. Toch? Jawel. Morgen nog even door de mugascan om de hartpompfunctie te checken, maar daar maak ik me met die 10 km hardlopen helemaal niet druk om. Verder vind ik zo'n ct-scan ook altijd weer even een reset, weer even uit de dagelijkse 'sleur'. Ik sta zeker anders in het leven sinds ik ziek ben, maar ondanks dat verval ook ik soms gewoon in de dagelijkse dingen. Gelukkig, dat is een teken dat het goed gaat. Maar rondom zo'n scan komt er weer haarscherp naar voren wat echt belangrijk is in het leven. Maar man, wat zal ik maandag weer blij en tien kilo lichter zijn als ik hoor dat alles goed is. Want dat ga ik weer horen toch? Jawel.