16-04-2020
Het gaat goed met mij. Geen actieve kanker, geen chemo. Ik heb wat energie en weer wat meer durf en zin om vooruit te kijken. Luxe, als je kijkt naar waar ik vandaan kom.
Inmiddels woon ik alweer 11 jaar in mijn klein maar fijne huisje, wat ik destijds in mijn eentje kocht. Ik heb heus meerdere keren geprobeerd om er weg te komen, maar dat zijn heel andere verhalen. En die pogingen bleken dus niet succesvol, aangezien ik er nog steeds woon. Inmiddels wel met man en kind, wat overigens nog steeds wel heel succesvol is. Maar dit huisje wordt toch echt te klein.
We maakten eerst plannen om samen ergens anders te gaan wonen. Toen werd ik voor het eerst ziek en besloten we samen in dit huisje te gaan wonen, met het idee om na alle behandelingen alsnog ergens anders te gaan wonen. Toen werd ik zwanger. We hadden geen zin in gedoe, verhuizen kwam wel na de geboorte van onze zoon. Toen werd ik weer ziek en interesseerde dat hele verhuizen ons niet zoveel meer.
Maar nu leek opeens de tijd toch daar. De Coronacrises en het vaker met zijn allen in dat kleine huisje zitten zal daar absoluut in meespelen. Ik heb een levensverzekering, dus dat zou het punt niet zijn voor een nieuwe hypotheek. Ik ben inmiddels bijna een jaar voor een deel ziek en zal daarom binnenkort wat achteruit gaan qua inkomsten. Officieel zou ik dan over een jaar gedeeltelijk afgekeurd gaan worden. Ik wil dat heel graag gedeeltelijk ipv helemaal. Ik kan niet meer fulltime werken, maar ik zou ontzettend graag zo lang mogelijk wel willen blijven werken wat ik kan. Mijn werk zorgt ervoor dat ik het gevoel heb dat ik mee blijf doen, dat mijn wereld niet zo klein wordt en dat ik even niet hoef na te denken over mijn eigen sores.
Ik weet niet zo heel veel van hypotheken verder, maar ik ging er vanuit dat je met een deel salaris en een deel arbeidsongeschiktheidsuitkering wel ergens zou komen. Bij het hypotheekadviesgesprek bleek te kloppen dat je met een volledige arbeidsongeschiktheidsuitkering (IVA) een hypotheek kunt krijgen. Een IVA krijg je als je minstens 80% arbeidsongeschikt bent en er geen zicht is op verbetering. In mijn geval zou dat nog gaan om 7 uur per week werken. Niet mijn idee, ik werk nu 14 uur per week en wil dat minimaal behouden. Gelukkig is daar ook een uitkering voor: de WGA uitkering. Maar de grap bleek dat je daar dan juist weer geen hypotheek mee krijgt.
Dit zorgt toch voor een klein beetje kortsluiting in mijn hoofd: ik krijg dus wel een hypotheek als ik me volledig af laat keuren, maar niet als dit maar voor een deel is omdat een WGA uitkering te weinig inkomenszekerheid geeft voor de bank. Een WGA uitkering zou ingetrokken kunnen worden en dan moet je voor dat gedeelte weer zelf voor inkomsten zorgen en dat maakt het te onzeker. Oké hoor, maar toch nog even voor de duidelijkheid: als ik volledig ben afgekeurd en niet meer werk krijg ik wel die hypotheek, maar als ik deels blijf werken niet. Ik blijf die toch een beetje krom vinden.
Natuurlijk kan er wel iets op naam van mijn man, maar dat is een heel stuk minder dan dat we samen zouden kunnen hebben. En het feit dat ik dan niet financieel kan bijdragen doet me toch ook een beetje pijn.
Ik probeer het te relativeren en weg te redeneren: het zijn geen wereldproblemen, we hebben best een leuk huisje, het feit dat we hier überhaupt over nadenken is al luxe als je het vergelijkt met waar we vorig jaar over nadachten. Maar ik kan het vandaag even niet helpen: vandaag ben ik even heel verdrietig omdat ik mezelf vandaag even vergelijk met gezonde mensen. Gezonde mensen van mijn leeftijd die doorgaan met hun leven. Grotere huizen kopen, grotere gezinnen stichten. Ik hoef geen groot huis, maar een huis waar ik overal rechtop kan staan en waar mijn zoon een normale kamer heeft zou fijn zijn. Vandaag ben ik ook vooral boos op die kutkanker en de gevolgen die het heeft op alle facetten in ons leven. Boos op die kutkanker en al die kankerregelingen. Relativeren doen we morgen wel weer.