Op kanker.nl ben ik begonnen met bloggen en ik deel mijn blogs daar ook nog steeds. Ik heb daar inmiddels meerdere contacten en het is fijn om met elkaar mee te leven. Afgelopen week zijn er helaas meerdere contacten overleden, waaronder Jessica. Jessica was iemand met wie ik regelmatig contact had. Hoewel ik haar nooit ontmoet heb en we nou ook weer niet zoveel contact hadden, vond ik het contact wel heel waardevol. Jessica was de eerste die ik online tegenkwam die ook geloofde in de kracht van alternatieve geneeswijzen icm de reguliere geneeskunde. Door haar voelde ik me wat minder 'gekkie' en ze heeft me van veel informatie voorzien, met af en toe een berichtje met de vraag hoe het ging.
Al tijden gaat het hardlopen voor geen meter, vaak met veel moeite en pauzes tussendoor hooguit 5 km. Vandaag vertrok ik eerst met de hond, maar het was warmer dan ik dacht. Het ging best lekker, maar het was te warm voor de hond dus die heb ik na een paar km terug gebracht. Omdat het best lekker ging wilde ik zelf nog een paar km proberen. Met weinig verwachtingen, een pauze tussendoor maakt het lopen vaak niet beter. Ik nam na de tussenstop mijn telefoon eens een keer mee voor muziek tijdens het hardlopen (doe ik niet zo vaak). Ik heb een kankerplaylist op Spotify, die zet ik soms op voor een oppepper. Leek me nu wel een geschikte playlist. Ik wist natuurlijk wel dat daar ook wel een paar tranentrekkers tussen zitten, maar daar stond ik vanochtend even niet bij stil.
Ik begon weer met lopen en al snel kwam 'Just Breathe' voorbij van Pearl Jam, waarvan ik ook vergeten was dat die erop stond. Ik dacht meteen aan Jessica, die wel eens een blog heeft geschreven over dit nummer. Ik weet niet wat er gebeurde, maar het lopen ging als vanzelf. Zonder moeite tikte ik de 8 km aan. Daarna werd het toch wat zwaarder en ben ik maar gestopt. Ik geloof niet in leven na de dood, maar Jessica deed dat wel. Je kunt het natuurlijk een nuchtere runnershigh noemen, maar ik mag toch graag geloven dat het Jessica was die me een zetje gaf.
Voordat ik begon met bloggen op kanker.nl was ik een beetje bang voor de contacten die ik misschien zou krijgen en die dan zouden overlijden. Bang dat de confrontatie te heftig zou zijn. En ja, het is confronterend. Maar de contacten zijn zo mooi en waardevol, dat weegt niet op tegen de confrontatie. En ja, het overlijden van lotgenoten is intens en verdrietig, maar het heeft er bij mij ook voor gezorgd dat de dood wat minder eng wordt. Het hoort bij het leven en juist degenen die weten dat hun dagen geteld zijn leven vaak intenser en met een flinke dosis wijsheid. En het geeft mij ook een boost om steeds langer en met plezier te rennen, een beetje extra voor allen die dat niet meer kunnen.