19-11-2019
Bij de diagnose kanker kreeg ik meteen gratis en voor niks een berg cursussen cadeau: de cursussen omgaan met teleurstellingen, het oefenen van geduld, uitstellen van je hulpvraag, omgaan met emoties, parkeren van emoties, leven in het nu, mindfulness, luisteren naar jezelf, omgaan met emoties van anderen, loslaten van bijzondere opmerkingen van anderen, loslaten in het algemeen, positief blijven, vallen en weer doorgaan, assertiviteit, acceptatie, relativeren, tijdsbesteding, vertrouwen op je gevoel of soms juist niet vertrouwen op je gevoel, nagaan wat echt belangrijk is...En zo kan ik nog wel even doorgaan. In de ene cursus doe ik het beter dan in de andere en in het ene moment gaat iets ook beter dan in het andere.
Gisteren was er weer zo eentje. Mijn oncoloog had me al eerder verteld dat ze verwachtte dat mijn leverwaarden nooit meer helemaal normaal zouden worden en op een gegeven moment wat zouden gaan schommelen. Nadat ze maandenlang gedaald waren en ze na het vorige bloedonderzoek echt bijna normaal waren had ik stiekem de hoop dat ze deze keer toch genormaliseerd zouden zijn. Of niet echt de hoop, dat moest gewoon zo zijn in mijn hoofd. Helaas waren er toch twee waarden omhoog gegaan ipv naar beneden. Niet veel en ook niet iets om me zorgen over te maken. Ze kunnen de volgende keer alsnog gedaald zijn, het is maar een momentopname en nog meer van die relativerende dingen. Maar ze zijn maandenlang gedaald, ik vond het best even slikken dat we nu blijkbaar op het moment zijn aangekomen waarbij ze gaan schommelen. Ik wil niet schommelen, ik wil gezond zijn. Tegen beter weten in natuurlijk. Maar ja; hoop doet leven en zolang er leven is is er hoop zeggen ze he.
Het ging zo goed; ik voel me goed en alle waarden bleven maar verbeteren. Ik zou soms bijna vergeten dat ik uitgezaaide kanker heb. Bijna. Voordat dat echt zover kan komen zorgt kanker altijd wel weer voor een 'realitycheck'. En om even in het Engels te blijven: ik vind kanker soms echt een 'mindfuck'. Pas zag ik een vrouw gezellig met haar ongeveer 18 jarige zoon kletsend over straat lopen. Meteen zag ik mezelf zo met mijn zoon lopen over 18 jaar en meteen daarna dacht ik: goh, dus ik ga er gewoon vanuit dat ik er over 18 jaar nog ben, dat lijkt me een goed plan. En een dag later zit ik alleen in de auto en hoor ik een mooi liedje op de radio. Ik bedenk meteen dat die mooi zou zijn op mijn begrafenis en schiet vol. Iets wat me vaak gebeurt als ik in mijn eentje in de auto naar muziek luister. Ga ik er nou wel of niet vanuit dat ik er over 18 jaar nog ben? Ik weet het niet, maar maak opnieuw de keuze om daar wel vanuit te gaan. Nog zo'n dingetje wat ik heb met mijn man: ik vraag regelmatig aan hem of hij denkt dat we samen oud worden. Ik weet dat hij weet dat hij dan van mij moet zeggen dat we inderdaad gewoon samen oud worden. Elke keer opnieuw zegt hij dat ook lief. En ik geloof het. Ik weet dat het nergens op slaat, maar het stelt me toch elke keer opnieuw gerust en dat helpt.
En nu ga ik weer verder met de cursus 'leven in het nu'.