Klaagzang

Ja sorry, ik zeg het maar vast: dit wordt weer een klaagzang met een uiteenzetting van klachten en pijntjes. Doodvermoeiend. Vind ik zelf ook ja.

Het zit zo: zes weken geleden kreeg ik ondanks al onze zorgvuldigheid toch corona. Via mijn zoontje. Denk ik, ik heb hem niet laten testen maar hij was eerst ziek. En flink ook, dus binnen blijven deden we toch wel. Na een paar dagen was ik ook niet lekker en had ook keelpijn. Thuistesten waren negatief maar omdat ik die week naar het ziekenhuis moest heb ik me officieel laten testen bij de ggd: negatief. Mijn man testte een dag later positief op een thuistest. Ik een dag daarna nog steeds niet, maar later die dag toch echt wel. Hoewel we af en aan echt niet lekker waren denk ik dat we ons allebei wel onder 'mild verloop' konden scharen. Na een week waren de klachten over en konden we weer naar buiten. Nog een poosje rustig aan (in die retraite ook enzo), maar uiteindelijk wilde ik toch wel weer gaan hardlopen. Dat ging niet best. Oke, dat kan, langzaam weer opbouwen dan maar.

In de loop van de weken ging ik me echter alleen maar minder voelen ipv beter. Alsof de bijwerkingen van de kuren opeens heftiger werden. Enorme spierpijnen, soms lijkt m'n onderrug los te komen van m'n billen. Gewrichtspijnen. Ik takel mezelf in en uit de auto, moet eerst zitten en dan m'n benen elk apart met m'n handen in en uit de auto tillen en alles kraakt en piept. M'n hoofd is een nog grotere warboel dan het al was: ik vergeet veel, kom slecht uit m'n woorden en vergeet nog vaker dan anders wat ik nou eigenlijk wilde zeggen. En daarbij is bijna alles te veel en kan ik nog vaker in paniek schieten van de meest idiote kleine dingen. De stekelige hoofdpijnen die ik in het begin van de coronabesmetting had zijn er weer regelmatig, helemaal als ik net immuuntherapieën heb gehad en de neuropathie is ook flink verergerd. Je zou toch denken dat corona en de immuuntherapieën op elkaar reageren. Naar mijn gevoel in elk geval wel, maar daar is verder natuurlijk nog niks over bekend.

Hardlopen opbouwen ging voor geen meter. Na 2,5 km met pauzes tussendoor was het gewoon helemaal op: verzuring en heel hoge hartslag. Waar ik eerder, toen ik opkrabbelde van de kanker, dan wel toch steeds 100 meter verder kon zat dat er nu gewoon niet in. Na een vraag op social media werd ik aan alle kanten geadviseerd accuut te stoppen met hardlopen, na covid toch 'door blijven zetten' schijnt bijna een garantie voor long covid te zijn. Daar ben ik dus maar mee gestopt, vond er toch al weinig meer aan op deze manier.

Ik kom aan, wat op zich logisch is als je minder beweegt. De eerste 10 kilo die ik aankom zit altijd alleen op m'n buik. Nu is het gelukkig (nog) geen 10 kilo en wist ik het verstandelijk wel te relativeren, maar toch kwam er een stemmetje voorbij wat continue 'vocht!' schreeuwde. De angst daarvoor zit er nog steeds in. Hoewel ik wist dat het coronaklachten moesten zijn heb ik toch gevraagd om extra bloedonderzoek. Die uitslagen waren gelukkig goed en het stemmetje houdt zich weer koest.

En dan die moeheid. Allemachtig. Ik was toch wel wat gewend, maar ik kijk er nu weer regelmatig scheel van. Ik kan niet echt zeggen of het erger is dan toen ik op probeerde te krabbelen van de uitzaaiingen, maar pittig vind ik het zeker. Met een 'koffie-infuus' sleep ik mezelf de dagen door totdat tegen 19.30 het lampje echt uit gaat. Nouja, uit màg, eigenlijk gaat het al eerder uit. Lamlendige moeheid is het ook. Als ik op de bank lig en naar het toilet moet moet ik stap voor stap tegen mezelf zeggen wat ik moet doen om daar te komen en mezelf ook toespreken dat echt te gaan doen, anders zit ik na het overeind komen van het liggen rustig een half uur op de bank voor me uit te staren. Moe van mezelf word ik ook wel een beetje op deze manier.

In de spiegel zie ik de kringen steeds zwarter en groter worden en m'n wenkbrauwen hangen ondertussen bijna over m'n ogen. Ik denk dan 'ik word oud' en moet dan toch ook wel lachen: laat maar komen die rimpels en groeven! Kan me niet oud genoeg worden. En als ik niks meer zie door die overhangende wenkbrauwen zijn daar ook weer oplossingen voor.

Maar goed, ik loop dus even niet zo hard. De alledaagse dingen lukken me al niet meer, maar ik doe mijn best. Ik ben opgelucht dat mijn bloedwaarden verder goed waren, het is 'maar corona' en gaat vast weer over. Dat geloof ik ook allemaal wel, maar ik kan niet ontkennen dat ik er behoorlijk van baal. Die enorme moeheid enz brengen me terug naar de zomer van 2019, toen alles me ook enorm veel moeite kostte en ik ook niet wist hoe lang dat zou duren en of het goed zou komen. Het heeft me heel veel gekost om zo ver te komen als ik was gekomen en het doet best een beetje pijn dat ik nu weer zoveel stappen terug zet. Ik weet niet of ik mentaal nog een keer zo'n weg kan afleggen. Ik denk het wel, maar misschien sta ik er nu anders in omdat ik al heel goed weet hoe moeilijk dat is.

Maar goed, dat het 'maar corona is' geeft me ook wel weer hoop en vertrouwen dat het echt wel weer goed komt. En ik weet dat ik er heus wel weer kom, al dan niet met koffie-infuus. Een wijntje wil trouwens ook wel helpen, verdooft zo lekker die stomme pijntjes en op dat moment ook de vermoeidheid. Die krijg je dan de dag erna wel dubbel zo hard terug. Maar ja, dan maar weer wat langer aan het koffie-infuus.