06-05-2020
De zon is voor de meeste mensen waarschijnlijk een zalig ding. Dat was het voor mij ook altijd, maar sinds mijn eerste chemokuur drie jaar geleden was ik er een beetje bang voor. Chemo en zon gaan niet goed samen. Na de chemokuren werd ik geopereerd en werden oa alle lymfeklieren uit mijn oksel gehaald. Met de arm aan die kant moet ik ook erg oppassen: verbranden betekent extra oedeemklachten. En een bestraalde huid...nouja dat hoef ik vast niet uit te leggen.
Sinds die eerste chemo vermijd ik dus de zon en zit ik op de eerste warme dagen met een trui aan in de schaduw. Totaal geen wereldprobleem natuurlijk. Maar sinds dit voorjaar was ik opeens klaar met dat moeilijke gedoe en alle restricties die ik mezelf opleg en bedacht ik dat ik best een paar uur in de zon kan zitten of fietsen als ik me goed insmeer. En zo komt het dat ik vandaag heerlijk in het zonnetje zit. Goed ingesmeerd. Niet bang om te verbranden en welke consequenties dat dan weer heeft. Gewoon een beetje genietend in mijn eentje (voor zo lang de kleine man slaapt natuurlijk) Het klinkt zo gewoon, maar het voelt zoveel meer vrij en ontspannen. Kanker is ontzettend klote, maar zorgt er ook voor dat ik bewust stil sta bij dit soort klein geluk.