28-10-2019
Na een paar weken met veel tranen en doemdenken over de toekomst voel ik me nu weer veel krachtiger. Blijkbaar is er een acceptatieproces aan de gang. Begrijp me niet verkeerd, ik had echt liever nooit kanker gekregen, maar het levert me toch ook wat op. Ik leef veel bewuster; ik sta heel bewust stil bij dingen, ik geniet er bewust van en ik maak bewuste keuzes in waar ik mijn tijd en energie aan besteed. Dat maakt denk ik dat ik meer stilsta bij en geniet van dingen dan iemand die nooit ziek is geweest. Als ik dan voortijdig doodga heb ik in ieder geval voor jaren extra intenser geleefd. Regelmatig krijg ik de vraag of ik me nu dan toch zeker niet meer druk maak om kleine dingen. Zo werkt het bij mij dan ook weer niet. Ik zou aan de ene kant zeggen: helaas niet. Maar aan de andere kant moet ik er ook wel weer om lachen als ik me weer eens druk maak om een onbenullig iets: gelukkig kan ik dat ook nog en het is een teken dat ik me goed voel. Vervolgens haal ik er wel sneller dan voorheen mijn schouders over op.
Ik heb altijd hardgelopen en ben dat nu weer aan het opbouwen. Elke stap voelt als een overwinning en maakt me krachtiger. Als je tijden hebt gekend waarin je niet zelfstandig uit bed kunt stappen of naar het toilet kunt gaan is elke stap een overwinning. Inmiddels heb ik de tien minuten grens bereikt en komt er elke week wel een minuutje bij. De dagen erna heb ik enorm veel spierpijn. Waar ik voorheen dan een keertje over geslagen zou hebben is daar nu geen denken aan: ik wil vooruit en snel een beetje. Sporten maakt dat mijn lijf krachtiger aanvoelt waardoor ik me mentaal ook sterker voel. En bij elke minuut extra hardlopen denk ik weer terug aan de tijd dat ik me zelfs in een rolstoel eigenlijk te zwak voelde om me te verplaatsen en geef ik een dikke middelvinger aan kanker.
Bij de eerste diagnose borstkanker heb ik er tijdens de behandelingen lekker op los geleefd: ik at over het algemeen best gezond maar als ik weer enigszins was bijgetrokken van een chemokuur sloeg ik geen feestje over, dronk ik nog een wijntje extra en een reep chocola ging er ook wel in. Ook ben ik altijd dol geweest op vlees; een lekker stoofpotje of de zondagse eieren met spek. Na de diagnose uitzaaiingen is dat echter compleet anders. Het voelt alsof mijn lijf een laatste waarschuwing heeft gegeven. Ik heb een erfelijke vorm van borstkanker (raar, want ik ben de eerste in de familie die het heeft, maar dat is een ander verhaal) en ben nou eenmaal met die genen belast waardoor ik naar mijn idee extra op mijn lijf moet passen. Ik ben gaan onderzoeken of ik zelf, naast de chemotherapie en immunotherapie, iets extra's kon doen tegen kanker. Ik kwam al snel uit bij het moermandieet en kom bij een orthomoleculair arts. Ik volg nu dit dieet, verder aangepast op mijn situatie. Dit houdt onder andere in dat ik elke dag verse groentesap maak met een citroen en 2 rauwe eidooiers erbij. Ook drink ik drie keer per dag een glas water met appelazijn en vitamine c poeder. Lekker? Zeker niet. Wetenschappelijk bewezen? Nee. Maar ik voel me er goed bij, krijg veel complimenten over hoe goed ik eruit zie en mijn leverwaarden waren bij de laatste check bijna genormaliseerd. Waar eerder gedacht werd dat die nooit meer normaal zouden worden is de kans nu zomaar dat ze de volgende keer helemaal genormaliseerd zijn. Verder eet ik geen suiker (en dat zit in heel veel dingen), zo min mogelijk koolhydraten, veel vegetarisch met eens per week wel vis of kip maar vooral geen rood vlees, zijn de wijntjes ingeperkt naar af en toe een glas rood en slik ik een lading aan vitaminepreparaten. Ik heb altijd gedacht dat de wijntjes en de manier van eten die ik had wat extra glans aan het leven gaven en had nooit verwacht dat ik dat zomaar op zou kunnen geven. Ik vind het ook niet altijd makkelijk en baal er regelmatig van dat niks meer ondoordacht en onbezorgd gaat, ook niet op dat gebied. Ik zou op zich best graag weer een avondje onbekommerd wijntjes wegtikken met een lekker worstje erbij. Maar in een tijd waarbij mijn leven regelmatig drijfzand lijkt geeft dit dieet me houvast en kracht. Het gevoel zelf ook iets te kunnen doen is fijn en het leven heeft voor mij juist meer glans dan ooit, hetzij op groentesap, groene thee en tofu. En heel soms eet ik toch iets buiten het boekje. Daar gaat een hele gedachtengang met voors en tegens aan vooraf en het moet dan ook vrij speciaal zijn wil ik een uitzondering maken, maar als ik dat dan doe geniet ik er ook bewust van. En heel, heel soms heb ik een schijt-aan-kanker-moment. Dan drink ik uit protest een glas witte wijn. Of twee. Verder gebruik ik wietolie. Niet dat halfbakken spul van de Kruidvat, maar illegaal gemaakte thc olie. Dat laatste op aanraden van de oncoloog zelf. Ook die wietolie is niet wetenschappelijk bewezen en ik heb geen idee of het werkt, maar ik wil in ieder geval het gevoel hebben dat ik er alles aan heb gedaan. Al gaan sommige tips ook mij te ver; het moet nog wel een beetje leuk blijven.