Het is wel weer eens tijd voor een kleine update. Ik had eerder niet zo veel zin om een blog te schrijven. Er gebeurde best veel in ons leven, waarmee m'n hoofd vol zat en ik had niet echt één onderwerp waarover ik wilde schrijven. Nog steeds niet, dus het zal wel een beetje een rommelig blog worden maar ik vind het toch fijn wat van me af te schrijven.
De dood heeft me veel bezig gehouden de laatste tijd. Ik was natuurlijk al bezig met een euthanasieverklaring. Die heb ik inmiddels geregeld. Maar het kwam ook door de plotselinge dood van iemand in onze omgeving en later ook nog iemand die 'opeens' terminaal ziek blijkt. Zat ik opeens aan haar bed in het hospice, ipv zij aan dat van mij wat toch eerder de verwachting was. Er werd mij gevraagd of het niet veel te confronterend zou zijn om naar een hospice te gaan, of ik dat wel zou doen. Maar dat iets moeilijk is betekent voor mij juist niet dat je ervan weg moet blijven. Al helemaal niet van iemand die ziek is en dood gaat. Het zou mij namelijk best kwetsen als iemand daarom wegblijft. Ik snap best dat dingen moeilijk zijn, bespreek dat dan. Voor degene die ziek is en/of dood gaat is het meestal ook niet zo makkelijk. Wegblijven is (voor mij dan) alsof je al dood bent.
En ja, natuurlijk vond ik het lastig daar naar binnen te gaan. Is dit mijn voorland? Ik ben wel eerder in een hospice geweest, maar niet eerder bij de plaatselijke. Maar terwijl ik binnen stapte wist ik meteen: hier wil ik niet doodgaan. Gelukkig zei mijn man meteen dat dat ook helemaal niet hoeft en dat gewoon thuis kan als ik dat wil. Ik wist niet dat het me dwars zat, maar het geeft veel rust dit te weten. Ik wil niemand tot last zijn, maar laat me alsjeblieft in mijn eigen fijne huis gaan. Ik wil tot het laatst zoveel mogelijk van mijn gezin meemaken.
Een paar weken voor het hospice was het plotselinge overlijden van iemand uit onze omgeving. Het verdriet zien van zijn vrouw doet absoluut wat met me. Van vrij dichtbij meemaken wat een overlijden met de achtergebleven partner doet is confronterend, om nog maar te zwijgen van de crematie. Het heeft me in beweging gezet: voor het eerst heb ik al mijn wensen voor mijn uitvaart (ik wil begraven worden) opgeschreven. Zodat niemand daar over na hoeft te denken als ik er niet meer ben.
Nouja, veel geregeld en besproken dus. Klaar voor de dood zou je bijna zeggen. Dat maakt me een beetje bang. Ook mijn zoontje is nu voor de eerste keren geconfronteerd met de dood. Eerst ging onze kat ook dood, waar hij dol op was. Mijn zoon weet absoluut nog niet dat mama misschien binnen een paar jaar dood is, ik vind het pas tijd om hem dat te vertellen als het einde echt in zicht is. Maar ik leg hem wel heel bewust uit wat de dood is. Omdat ik het belangrijk vind dat hij dat weet, voor het geval dat. Dat het, hoe verdrietig ook, nou eenmaal bij het leven hoort. Ik sta er helemaal achter dat zo te doen, maar toch bijt ik dan even hard in mijn tong om niet in huilen uit te barsten.
De feestdagen komen er weer aan en dan schiet er toch regelmatig door mijn hoofd: hoe vaak mag ik nog een kerst meemaken?
En opeens ben ik er dan ook klaar mee: ik ben zoveel bezig met de dood, maar ik leef nog. Er zijn o.a. door de gebeurtenissen weer angsten getriggerd. Ik krijg ze niet weg en de onrust groeit. Erover praten met de psycholoog helpt niet. Het enige wat wel helpt: een coachingsafspraak met m'n yogalerares. Dan gaan we tot de kern en door de angsten heen. Dat is niet makkelijk, maar na afloop voel ik me 10 kilo lichter. Ik kan er weer even tegen, al zal ik vast nog meer afspraken nodig hebben. Ik wil zo graag die angsten loslaten, dingen waar ik toch geen invloed op heb loslaten, maar dat is soms verdomd moeilijk.
Hoewel de dood en het leven bij elkaar horen, probeer ik me toch weer meer op het leven te richten. Ik ben er nog en ik ben in best redelijke conditie. Ik ben er deze feestdagen, vieren die hap. Ik ga hoogstwaarschijnlijk weer een zomer meemaken, boeken die vakantie. Soms is het moeilijk de goede balans hierin te vinden, maar ik doe mijn best. In januari (m'n lijf en bloedonderzoek tumorcellen) en februari (hoofd) staan er weer scans gepland. Die houden me nu al bezig maar ik probeer ze te parkeren: voor de feestdagen even geen vervelende uitslagen. Voor nu samen met m'n zoon het hele huis versierd. Het is heerlijk om te zien hoe hij daarvan geniet. De boom met zorg versierd. Alle postcodeloterijhuisjes heeft hij verzameld, iedere dag zet hij zelf alle kaarsjes die erin moeten op batterijen aan. M'n hele dressoir heeft hij overgenomen met zijn versieringen. Glimmende oogjes als hij de lampjes van de kerstboom aandoet. Verwachtingsvolle kreten bij de pakjes onder de boom. Nee deze kerst ben ik er. En hopelijk nog vele meer.
