Dingen moesten eerder altijd al wel even landen bij mij, maar na alle chemo merk ik dat me dat meer moeite is gaan kosten.
Ik wist wel dat de Coronacijfers weer opliepen, maar ik liet het een beetje langs me heen gaan en had geen zin meer overal bovenop te zitten. Net als iedereen een beetje Coronamoe: ik hield me nog wel strak aan de maatregelen, maar hoefde er niet alles over te lezen steeds. Ik was ook blij dat we de moed weer verzameld hadden om onze zoon toch weer die ene dag per week naar de opvang te laten gaan, met toestemming van het ziekenhuis. De opvang is fijn voor hem en fijn voor mij: hij kon eindelijk weer lekker met andere kinderen spelen en ik kreeg weer ruimte om bij te tanken.
Vandaag druppelden dan toch de berichten binnen: complete lockdown, alles dicht inclusief de opvang. Voor het eerst in de hele Coronatijd trok ik dit vooruitzicht even niet meer. In een huilbui maakte ik me kwaad, want iemand moet dan toch de schuld krijgen. Dat was nu niemand in het bijzonder, maar wel iedereen die schijt heeft aan de regels. Iedereen die het nodig vond om met z'n honderden in de rij te gaan staan op Black Friday, voor een nepaanbieding. Iedereen die maar loopt te zeiken dat hij het zat is, de regels onzin vindt en daarom toch lekker met tig man afspreekt. Zat zijn we het allemaal, maar de rekening van het niet aan de regels houden krijgen we nu gepresenteerd. Woest word ik van de opmerkingen op social media. Nee die kan ik beter niet lezen, maar soms kan ik het niet laten. Hoe haal je het in je hoofd om te blaten dat het allemaal onzin is, dat het virus 'toch alleen maar dodelijk kan zijn voor ouderen of mensen die toch al wat mankeren'. Tuurlijk joh, daar kunnen we dan alvast maar vanaf zijn. Het raakt me meer dan ik zou willen. Iedereen die opeens viroloog of bioloog is en beter weet hoe het land te besturen met deze pandemie. Ik vind, ik vind, ik vind: ik ik ik. Dat gezever over de mondkapplicht of het vuurwerkverbod. Ik snap heus dat je ervan baalt als je vuurwerk leuk vindt en ik kan me ook wel indenken dat je je ingeperkt voelt, zeker bij kinderen en jongeren. Maar volwassenen die lopen te verkondigen dat het allemaal zo vreselijk zielig is voor de jeugd? Ik maak hier vast geen vrienden mee, maar sorry, daar kan ik echt met m'n pet niet bij. Zielig? Zielig zijn de kindjes in Afrika die elke dag honger hebben. Of de kinderen die in oorlogsgebied leven. Of in een opvangkamp. Kom op zeg. Thuis allemaal een tv, computer met internetverbinding, een spelcomputer en bergen speelgoed. Nee, de jeugd heeft het vreselijk slecht in Nederland.
Nadat ik al m'n boosheid er even uitgejankt heb kan ik het allemaal wel weer relativeren voor mezelf: Ik weet dat het voor mij persoonlijk allemaal vreselijk meevalt: ik hoef geen thuisonderwijs te geven aan meerdere kinderen en dat ook nog te combineren met een baan. Ik heb geen eigen zaak die ik boven water moet zien te houden of een baan die op de tocht staat. Ik weet ook dat mijn ziekenhuis zijn gruwelijke best doet om alle kankerbehandelingen door te laten gaan, vooralsnog maak ik me daar geen zorgen om. Ik heb een fijn gezin en genoeg mensen om me heen. Het gaat nu goed met mij en ik ga er vanuit dat de dood nog heel ver weg is.
Ik moet denken aan al die lotgenoten die al weten dat de dood niet lang meer op zich laat wachten. Alle dingen die zij nog zouden willen ondernemen maar die nu niet kunnen, alle laatste reizen die niet doorgaan, een laatste kerst met heel de familie. En dan ook nog te weten dat als je eenmaal dood bent, er ook nog amper iemand op je begrafenis mag komen. Deze mensen hoor ik nooit zeuren. Of misschien valt het me niet op, omdat dat de weinige mensen zijn die van mij keihard mogen 'zeuren'.
Dan hoor ik mijn zoon roepen die wakker is geworden uit zijn middagslaap. Hij ziet mijn nog half opgefokte hoofd en geeft me een knuffel. Beneden pakt hij enthousiast zijn laarsjes: het teken dat hij naar buiten wil. Ik moet glimlachen en denk: je hebt helemaal gelijk jongen, laten we gewoon lekker naar buiten gaan, waar het zonnetje schijnt en het altijd goed is.
