De afgelopen tijd heb ik me best goed gevoeld. Natuurlijk blijven de pijntjes en ben ik regelmatig moe, maar ik had ook vaak genoeg energie voor de hele dag en viel dan ook niet vroeg in slaap op de bank. Ik voelde me ook positief en blij. Voorzichtig droom ik dan soms ook van weer starten met werken. Dat zou ik het liefst weer een beetje doen als mijn zoon over 1,5 jaar naar school gaat. Wat maakt me niet zoveel uit, als het maar leuk is en ik niet al te veel prikkels krijg.
Toen veranderende de peuter opeens zijn slaappatroon (waarover wij na een enorm zware babytijd nu een tijdje niks te klagen hadden en ik vond ook dat dat na die enorm zware babytijd gewoon lekker zo moest blijven): opeens vindt hij 5.30 een prima moment om de dag te starten. Ik vind dat toch echt ver voor het krieken van de dag, zelfs de kippen slapen nog.
Hoewel prima, hij heeft wel ons beider ochtendhumeur geërfd: hij is dan wakker, maar niet per se blij zeg maar. Maar hij wil er wel direct uit en nog even bij ons in bed slapen is helaas absoluut geen optie voor hem. Gelukkig draait zijn ochtendhumeur meestal wel al snel bij. Dat van mij heeft iets langer nodig. Hij vindt het erg leuk om achter elkaar aan te rennen in huis, maar dat gaat mij om 5.30 echt te ver. Hij weet inmiddels dat ik echt eerst koffie nodig heb en we hebben een compromis door daarna op de bank voor elkaar te 'verstoppen' onder de plaids. Noem me een loedermoeder, maar ik zou m'n kind op dat tijdstip met liefde achter de tablet planten en hoewel ik daar soms ook gewoon ronduit mijn best voor doe trapt die peuter van mij daar mooi niet in. Later zullen we daar blij om zijn denk ik maar.
Koffie 'mag' overigens niet in het Moerman-/NTTT-dieet. Maar ik denk dat meneer Moerman dit heeft bedacht toen hij geen peuter in huis had. En al helemaal geen peuter die elke ochtend om 5.30 gillend wakker werd. Ik kan echt eerlijk aangeven dat het voor iedereen beter is dat ik wél koffie neem. De uitleg is ook voornamelijk dat je naar je lijf moet luisteren en moet rusten als dat nodig is, ipv oppeppen met kunstmatige middelen. Nogmaals: meneer Moerman moet geen peuter in huis gehad hebben toen hij dat bedacht.
Ik lig weer eerder te slapen, maar om 5.30 opstaan blijft een opgave. Gelukkig staat mijn man ook heel vaak op zodat ik nog wel even kan blijven liggen, wat wel ontzettend fijn is maar echt goed slapen lukt dan helaas vaak niet meer.
Het is niet eens zo dat ik me continue heel moe voel, maar ik merk wel dat zo'n verandering me weer aan het wankelen brengt. Mijn lontje is extreem kort en ik heb heel veel moeite met prikkels. Nouja, eigenlijk is het andersom: doordat ik zoveel last heb van prikkels is mijn lontje heel kort. Ik hoor aan beide oren ongeveer 25% minder dan gemiddeld en hoor dus niet alles, maar als het piepje van de wasmachine (die je dus niet uit kunt zetten, wie heeft dat bedacht) boven achter 2 gesloten deuren afgaat lijkt het te voelen alsof iemand met een schroevendraaier in mijn hersenen aan het wroeten is.
Een heel kort lontje dus, waardoor ik sneller en vaker 'ontplof', wat weer vaak gepaard gaat met een schuldgevoel achteraf en twijfels of ik het wel goed doe als moeder. Ik weet heus dat elke moeder dat wel heeft, maar toch helpt dat niet. Gelukkig is mijn zoon, nadat dat ochtendhumeur is weggeëbd, over het algemeen best een vrolijk mannetje dus zoveel last zal hij er ook niet van hebben.
Het doet me vooral weer beseffen dat het zeker wel heel goed gaat met mij, maar dat wel alle condities goed moeten zijn om een beetje te kunnen functioneren. Een verkoudheid, slechte nacht of dus wat kortere nachten halen me tegenwoordig dusdanig uit evenwicht dat alles in elkaar stort: prikkels kunnen dan echt amper meer verwerkt worden, plannen lukt totaal niet meer, mijn huishouden loopt in het honderd, ik kan niet meer normaal boodschappen doen en echt alles is te veel. Dat toegeven vind ik moeilijk, want waar gaat het nou over? Je kunt toch wel even koken? Ja dat kan ik, als ik alleen wat dingen in een pan hoef te mikken en er verder geen afleiding is. Met een jengelende peuter aan mijn been, die tegen het avondeten heel moe is, heel gek, of een hond die weer eens begint te blaffen loop ik vast.
Ik vind het moeilijk om toe te geven dat ik zeker dan zo weinig kan en al helemaal geen dingen tegelijk kan. Toch helpt het te relativeren als ik dan van medepatiënten lees dat zij daar ook moeite mee hebben en overdag even gaan liggen ofzo. Als ik dan zie hoeveel ik toch nog doe, ook op mindere dagen, vraag ik me af of ik toch niet vaak te veel van mezelf eis.
Ik vind het dus moeilijk om toe te geven dat de meest simpele dingen tegenwoordig zo moeilijk kunnen zijn. Maar ja, met daarin blijven hangen heb ik vooral mezelf en mijn gezin. Dus probeer ik er anders naar te kijken: wat zijn de moeilijkste momenten en wat kan ik aanpassen om ze beter door te komen? Vaker vooruit koken bijvoorbeeld, zodat ik op drukke/moeilijke dagen alleen wat op hoef te warmen. De gordijnen dicht doen als de ramen vies zijn ofzo helpt ook wel eens en soms ben ik blij dat het alweer donker wordt zodat ik de modder niet meer zie op de vloer...
Hierin merk ik wel dat ik mentale stappen heb gezet: hoewel er soms heus nog tranen komen en ik nog steeds veel meer zou willen doen kijk ik wel veel eerder naar wat ik kan veranderen om de dingen makkelijker te maken en is er meer acceptatie. Dat is ontzettend fijn. Maar ik ben er wel achter dat ik mezelf niet moet overschatten en mezelf eerst nog maar eens wat beter staande moet zien te houden in de dingen thuis voordat ik weer aan werken kan denken.