Schuldgevoel

25-02-2020

De diagnose uitgezaaide borstkanker sloeg behoorlijk in. Een van de lastige dingen die hierbij kwam kijken is schuldgevoel. Ik weet dat ik er niks aan kan doen en dat niemand mij iets kwalijk neemt, maar toch ben ik de oorzaak van een hoop verdriet en daar voel ik me schuldig over, hoe onnodig dat ook is.

Schuldgevoel naar mijn zoon, omdat hij op moet groeien met een zieke moeder. Omdat ik hem vanaf acht weken over heb moeten geven in allerlei (weliswaar heel lieve en betrouwbare, maar niet mijn) handen. Omdat het onduidelijk is hoe lang hij überhaupt een moeder zal hebben. Omdat ik hem geen totaal onbezorgde en onbevangen jeugd zal kunnen geven. Omdat ik soms heel moe ben of hele zere handen heb waardoor ik niet altijd alles met hem kan doen. Omdat ik hem geen broertje of zusje kan geven.

Schuldgevoel naar mijn man, omdat hij door mij is opgezadeld met een hoop gedoe en ellende. Omdat hij zichzelf vaak wegcijfert voor mij. Omdat ik hem niet dat grote gezin kan geven. Omdat ik soms meer met mezelf bezig ben dan met hem. Omdat de kans statistisch gezien heel groot is dat we niet samen oud zullen worden. Omdat hij er dan misschien alleen voor komt te staan met onze zoon. Omdat we niet meer samen lekker kunnen doorzakken. Omdat hij zich zorgen maakt om mij. Omdat hij al vaak voor me heeft moeten zorgen en omdat ik elke 3 weken naar het ziekenhuis moet voor een kuur en hij dan ook weer voor mij zorgt. Omdat ik niet de vrouw ben voor hem die ik had willen zijn.

Schuldgevoel naar mijn ouders, omdat ze verdriet hebben om mij. Omdat de kans aanwezig is dat ze mij overleven. Omdat ik vaker een beroep op ze doe dan ik zou willen.

Schuldgevoel naar mijn zusje, omdat de enige zus die ze heeft ziek is. Omdat ze ook dat klote-gen heeft en mij als voorbeeld heeft van hoe mis dat kan gaan. Omdat de aandacht vaak naar mij gaat. Omdat ze veel geld aan tickets betaalt om maar zoveel mogelijk in Nederland te kunnen zijn, vanwege mij.

Schuldgevoel naar mijn vriendinnen, omdat het veel vaker over mij gaat dan over hen. Omdat ik, deels door mijn chemobrein en deels gewoon omdat ik veel aan mijn hoofd heb, dingen van hen vergeet. 

Schuldgevoel naar mijn werkgever, omdat ik alweer voor een deel ben ziek gemeld. Schuldgevoel naar mijn collega's, omdat ik er alweer voor een lange tijd niet kon zijn en ze dat met elkaar moesten opvangen. Omdat ik me soms af moet melden omdat ik te moe of beroerd ben. Schuldgevoel naar mijn cliënten waarvoor het belangrijk is dat je je aan je woord houdt en er bent, maar mij dat niet altijd lukt. 

Schuldgevoel naar de maatschappij, omdat mijn behandelingen zoveel kosten. Omdat ik straks voor een deel afgekeurd zal moeten worden en niet meer kan bijdragen wat ik zou willen. Omdat ik soms vind dat het met mij toch niet zo erg is en het altijd erger kan, maar dat niemand dat mag zeggen omdat ik mezelf dan toch wel weer erg zielig vind.

Schuldgevoel naar medepatiënten die er niet meer zijn, omdat de immuuntherapie wel aanslaat bij mij en zij niks meer hadden.

Schuldgevoel naar mezelf, omdat ik me altijd afvraag of ik er aan de ene kant wel genoeg tegen doe, maar aan de andere kant ook of ik wel voldoende geniet en ontspan. Haal ik nu wel alles uit het leven?

Allemaal schuldgevoelens die niet nodig zijn, maar die zo af en toe wel de kop opsteken. Ook die krijg je er gratis bij.