Mijn vorige blog ging al over mijn stressgevoelige inslag. Ik heb daar nog een tijdje over nagedacht. Ik ben altijd wel stressgevoelig geweest, maar kon voor mijn diagnose toch ook behoorlijk goed ontspannen. Lekker in een boek duiken, een serie kijken, gewoon lekker over het water turen als we met de camper aan het water stonden, lekker eten met een wijntje en gezellige mensen, met een biertje op een festival: de wereld erbuiten bestond dan even niet.
Het veel minder goed kunnen ontspannen komt toch echt pas sinds mijn laatste diagnose. Na de eerste diagnose was het al wat moeilijker, maar ik was er toch echt van overtuigd dat het allemaal tijdelijk was en ik beter zou worden. Veel tijd om te ervaren hoe het leven is na al die behandelingen die curatief gericht zijn (en waarbij ik uiteraard ondanks mijn vertrouwen in een goede afloop toch ook gewoon de angst had voor terugkeer) had ik niet echt: ik had al snel een redelijk gestreste zwangerschap (omdat de artsen zo paniekerig waren dat ik zo snel na immuuntherapie zwanger was en ik extra vaak controles had) en na de geboorte van ons kind kreeg ik al heel snel een palliatieve diagnose (palliatief mensen, dat is echt wat anders dan terminaal. De laatste tijd krijg ik die vraag wel eens, maar ik hoop de terminale fase nog hele lange tijd voor me uit te schuiven hoor).
Ik denk dat het slecht kunnen ontspannen en de hoge stressgevoeligheid samengaan met die laatste diagnose. Voor velen misschien een open deur, maar voor mij was het toch een eye opener. Je ziet de dingen misschien toch soms anders als je er zelf middenin zit. Ik zou willen dat ik kon denken: ach, een goede uitslag, we kunnen weer rustig ademhalen tot de volgende uitslag. Ik kan mezelf dat best wel eens aanpraten, maar als ik eerlijk ben is dat zelden zo.
Vandaag sprak ik mijn enorm fijne psycholoog. Ik vind haar fijn omdat ze naast lief ook gewoon goudeerlijk is, me een schop onder mijn kont kan geven en niet vies is van wat zwartgallige humor op zijn tijd. Ik begon over m'n stressgedoe en ze keek me een beetje hoofdschuddend aan en zei: 'Sandra, ik kan er wel een mooi verhaal van maken en tips aanreiken over hoe je met stress kunt omgaan, maar dat slaat eigenlijk nergens op. Jij hebt uitgezaaide kanker. Je hebt de dood al in de ogen gekeken. Elk pijntje en elke aankomende uitslag gaat niet om een beetje normale stress, dat gaat om leven of dood. Elke 3 maanden krijg jij een scan. En ja, na een goede uitslag is het even halleluja, maar daarna heb jij gewoon weer uitgezaaide kanker op je 35e. Met een peuter erbij. Je kunt niet altijd even liggen en je rust pakken. En er zijn misschien mensen die dan rustig kunnen ademhalen tot de volgende scanuitslag, maar de meesten leven na dat korte hallelujamoment alweer onbewust naar de volgende uitslag. En daarnaast zit je ook elke 3 weken in het ziekenhuis voor immuuntherapie, al zou je het even willen parkeren: dat gaat niet. In de week na de immuuntherapie ben je nog vermoeid en in de week dat je weer therapie hebt ben je er onbewust ook alweer vanaf maandag mee bezig. Dus dan hou je misschien een weekje per 3 weken over waarin je een beetje meer rust zou kunnen vinden. Daar moet je maar mee om kunnen gaan en dat is zo ongeveer de lastigste taak die je hebt.'
Nou. Duidelijk en eerlijk is het wel. En zo op een rijtje schrok ik er weer van en kwam er een enorme huilbui. Ik probeer het vaak positief te zien en er het beste van te maken. Mensen vinden dat vaak knap waardoor ik er soms ook nog een schepje bovenop doe. Of juist niet, op een slechte dag kan ik ook opeens keihard roepen hoe ongelooflijk k*t het allemaal is...ja sorry.
Die monoloog van de psycholoog maakte even los wat vaak diep zit weg gestopt. Ik voel me soms zo vreselijk verloren. Zit ik dan, 35 jaar, vaak thuis, wat is m'n vooruitzicht? Ik had dromen en ambities. Sommigen zijn gelukkig uitgekomen, maar ik heb er toch vele bij moeten stellen en ik ben er nog niet overal achter waarnaar. Ik voel me soms meer gelijkwaardig met iemand die net met pensioen is en wat zoekende is naar wat nu, dan met iemand van mijn eigen leeftijd die vaak volop carrière aan het maken is.
Het altijd mezelf weer bij elkaar rapen, doorgaan. Ik hou niet zo van de term 'vechten' bij kanker, maar toch vind ik het omgaan met mijn diagnose soms wel degelijk een gevecht. Niet met kanker, maar met mezelf. Waar anderen een leven doen over zichzelf leren kennen heb ik door mijn diagnoses een snelcursus gehad, en op veel gebieden zit ik nog middenin de cursus. Ik weet nog amper hoe het is om geen noemenswaardige zorgen te hebben, hoe het is om volledig ontspannen te zijn. Soms ben ik er zo moe van, maar ja, een alternatief is er niet.
Ik wilde dit even van me afschrijven. Niet om medelijden te krijgen; ik wil absoluut niet zielig gevonden worden. Maar om wel een eerlijke weergave te geven van het niet altijd leuke kankerleven. Ik vind er wel een weg in, ik heb immers toch gewoon nog zo'n 50 jaar om te oefenen.