13-12-2019
Meestal ben ik blij met mijn leven en wil ik vooral dat het gewoon nog 40 jaar precies zo blijft. Maar soms schiet ik plotseling in de stress: haal ik wel genoeg uit het leven? Geniet ik wel genoeg? Moet ik geen grootse plannen maken, een bucketlist? Als ik straks op mijn sterfbed lig, kijk ik dan wel tevreden terug? Maar ik kan oprecht geen grootse dingen bedenken die ik zou willen doen. Ja, nog graag wat weekendjes weg met mijn man naar leuke steden. Leuke dingen doen met mijn kind, familie en vriendinnen. Met zijn drietjes zoveel mogelijk lekker op pad met de camper. Maar die dingen had ik toch wel gedaan, ziek of niet.
En toen kwam ik hem opeens tegen in de winkel: de fuck it list! Ha! Ik had hem zelf niet beter kunnen bedenken. En ze hebben het ook nog over de 'toedeloelist', ook zo'n leuke. In plaats van alle dingen die ik nog zou moeten doen vind ik het eigenlijk veel leuker om te bedenken wat ik lekker allemaal niet meer hoef te doen. Want zo is het natuurlijk ook: als kankerpatiënt hoef je ook een heleboel niet. En bij dingen die wel zouden moeten heb je altijd nog de kankerkaart. Het perfecte excuus om overal onderuit te komen en niemand die er tegenin durft te gaan. Grapje natuurlijk, ik zet hem uiteraard alleen maar terecht in. Altijd. Echt.
Ik ben eigenlijk niet zo van de inspirerende teksten, krijg er vaak accute jeuk van en heb de neiging om ze verder uit te vergroten en belachelijk te maken. Hoewel ik dat ook heb bij een deel van die teksten in de kalender zijn sommige teksten toch ook wel een reminder. De makers hadden met hun teksten vast niet bedacht dat ze zo raak kunnen zijn voor een kankerpatiënt. Zo staan er teksten in als: 'geld sparen of mooie herinneringen sparen', 'sociaal wenselijk doen of gewoon zeggen wat je vindt', 'fuck de toekomst, je leeft nu', 'alles is nu' en een persoonlijk favorietje 'zeg mensen dat je geen zin hebt in hun lulverhaal'. Dat zal ik natuurlijk nooit zeggen maar ik denk het heus wel eens bij vage bekenden die zitten te lopen te klagen om niks. Hoe lekker zou het zijn om dat dan zonder schroom te kunnen zeggen. Zou ik daarmee wegkomen met m'n kankerkaart?
Met de term bucketlist had ik dus ook niet zoveel. Fuck it list klinkt voor mij al een stuk beter. Want hoewel ik absoluut liever niet ziek was geweest en ik op zijn tijd veel moeite heb met mijn diagnose, zo heel af en toe geeft het ook een vreemd soort rust: dit is m'n leven en ik hoef niet meer te streven naar meer, ik hoef 'alleen' nog maar te genieten van nu en ik mag wat vaker schijt hebben aan de rest. Fuck it en toedeloe. Of zoals mijn moeder wel eens zegt: Toedeledokie!