Uitslag

29-01-2020

Drie weken geleden al kreeg ik een goede uitslag van een bloedonderzoek (omdat er geen tumor te zien was op mijn lever, maar 'alleen' een sterk vergrote lever is vooral bloedonderzoek een meetpunt bij mij). De uitslag kreeg ik toen niet van de oncoloog zelf en was zó goed dat ik het bijna niet geloofde. Ik durfde het ook niet eerder te delen, bang om iets over mezelf af te roepen. Maandag heb ik dan eindelijk mijn oncoloog erover gesproken. De uitslag was inderdaad dermate bijzonder dat hij dubbel is gecontroleerd, maar het klopt echt. In juni had ik van alle patiënten waarbij dit onderzoek ooit gedaan is het hoogst gemeten aantal kankercellen in mijn bloed (6400). In december de allerlaagste, namelijk: 0. Nul! Hoe dan?!

Er is mij keer op keer verteld dat ik nooit meer van de chemotherapie af zal komen. En nu is daar toch twijfel over. De immunotherapie zal sowieso wel door blijven gaan, over de chemo wordt overlegd. Wel zou het een illusie zijn dat de kanker nooit meer terug komt. Tja, er zijn ook meerdere artsen die dachten dat ik al lang onder de zoden zou liggen, dus wat mij betreft is alles mogelijk.

En nu? Natuurlijk ben ik ontzettend blij. Maar ook behoorlijk wiebelig in mijn emoties. Het lijkt wel of er met zo'n goede uitslag ook opeens een ontlading komt van alle angsten en verdriet. Angsten die ook niet opeens helemaal weg zijn. De dood is weer een stuk verder weg voor nu, maar de angst dat die ineens weer voor de deur komt te staan blijft. Ik zie en hoor zo vaak de grilligheid van deze ziekte. Dat maakt het zo onzeker en beangstigend. Maar wat heeft het voor nut om me daarmee bezig te houden. Ik heb nú een topuitslag gekregen en het gaat nú ontzettend goed. Dus wil ik daar graag nú van genieten. Nu de rest van m'n hoofd nog.