Afgelopen weekend zijn we dan eindelijk echt verhuisd. Het was nog een paar dagen boven bivakkeren, maar nu de keuken geplaatst is en de vloer beneden ook ligt kunnen we eindelijk gaan inrichten. We hebben even hard gewerkt; ik, met hulp, veel boven geverfd de eerste week. Manlief sloot aan na het werken, na die eerste week samen de rest boven geverfd, van alles geregeld en verhuisd. En vervolgens heeft hij met welkome hulp de hele benedenverdieping geverfd. Supermooi hoor, die drie meter hoge plafonds, totdat je ze moet verven haha.
Hoe graag ik zelf ook verder wilde helpen, mijn lijf kon het niet meer. Alle vaste kankerpijnen speelden enorm op en m'n energie werd minder. Omdat ik wist dat het maar voor even was en voor een heel goed doel wilde ik natuurlijk niet klagen: klagen omdat je bezig bent je droomhuis woonklaar te maken, dat kan natuurlijk echt niet. Maar ja, ik ben nou eenmaal niet iemand die altijd als een grote positivo door het leven gaat en iets verbloemen kan ik al helemaal niet, dus er ontsnapte toch wel eens een zucht en steun. Sorry!
Desondanks vond ik toch dat het best goed ging en het boven verwachting goed vol hield. Ook de peuter moet echter erg wennen en slaapt heel slecht (zo wordt hij elk half uur nogal boos op de kerkklok die zijn gezellige liedje speelt 😅). Dat is zeer begrijpelijk maar helpt helaas niet mee. De donkere kringen reiken inmiddels tot aan mijn kin, al zie je dat gelukkig niet met die mondmaskers. En nadat gisteren de vloer beneden gelegd was, het laatste grote ding wat op de lijst stond, kwam hij dan toch: de mental breakdown. Hèhè, konden we die toch ook nog afvinken. Wat is een verhuizing zonder breakdown? Nu nog zeker 1001 klussen op de lijst, maar dat heeft niet zoveel haast, eerst maar genieten van een geverfde benedenverdieping met splinternieuwe keuken en vloer.
Zeker de komende dagen doe ik niet zoveel want ik hang vandaag weer aan het infuus, op deze wereldkankerdag, lekker symbolisch.
Toen we laatst met de oncoloog bespraken dat ik een paar dagen moest bijkomen van de kuren en welke klachten ik dan heb vond ze dit erg bijzonder. Ze had het nooit eerder gehoord. Tuurlijk, ik val weer eens buiten de hokjes. Ze wil het verder onderzoeken, wellicht toch steeds nog een licht allergische reactie. Ik zeg licht, omdat ik ook twee keer een zware heb gehad waarbij ik het van binnenuit enorm koud kreeg, klapperende kaken, enorm benauwd met een hoge hartslag en binnen korte tijd enorm hoge koorts. Dan vallen die dagen nu alles mee. Ik krijg daar nu voor de kuren medicatie tegen en de kuren lopen veel langzamer in. Toch had ik al vaker gehoord dat ik echt niet de enige ben met dit soort klachten na die kuren. Een vraagje in de nieuwe appgroep met vrouwen die dezelfde middelen krijgen leverde ook een lijst klachten op. Wordt vast vervolgd dus.