Als er iets heftigs in je leven gebeurt, ga je dat na die gebeurtenis verwerken. Of niet, daar zijn dan weer allerlei therapieën voor. Maar hoe verwerk je iets wat nog niet is afgelopen? Wat je pas echt af kunt sluiten als je dood bent?
Uitgezaaide kanker heb ik altijd en overal. Gelukkig vaak op de achtergrond waardoor ik het soms bijna vergeet, maar toch altijd ergens aanwezig. Omdat ik het soms bijna vergeet denk ik dat ik toch vrij veel verwerkt heb. Of is het verdrongen? Alle pijnlijke of pittige behandelingen, slecht nieuws gesprekken, littekens: echt last heb ik daar gelukkig niet vaak van en ik denk er niet zo vaak over na. Toch denk ik wel dat hiervan nog wat naar boven zal komen als er ooit tegen me gezegd zou worden dat ik op wonderbaarlijke wijze genezen ben.
Misschien gaat het met een levensbedreigende ziekte meer om het leren omgaan met dan dat je het echt verwerkt. Over het algemeen gaat dat bij mij best aardig: het lukt me meestal om niet te veel in angst te leven, ervoor te kiezen om er vanuit te gaan dat ik 84 word, en dat ook zo te voelen, en gewoon de dingen te doen die ik wil doen. Meestal, niet altijd natuurlijk. Ook bij mij vliegt de angst me soms aan. Vaak gaat dat samen met onderzoeken of vage pijntjes. En ook bij mij gaan gesprekken over 'later' toch vaak gepaard met de gedachte: 'zou ik er dan nog zijn?'. Maar meestal wel dus, op zo'n gedachte antwoord ik gewoon 'ja', en het helpt natuurlijk enorm dat de kanker zich al een poosje rustig houdt en ik me vrij goed voel.
Het omgaan met gaat in mijn ogen dus best prima. Of ik mijn diagnose echt heb verwerkt weet ik niet, maar het hebben van een levensbedreigende ziekte brengt continu nieuwe zaken mee die je moet incasseren en verwerken of waar je mee om moet zien te gaan. Dat gaat met vallen en opstaan.
Zo dacht ik dat ik me er wel bij neer had gelegd dat ik (voorlopig) niet meer werk, dat ik het vooral fijn vond energie over te hebben voor mijn kind en dingen te doen die ik leuk vind. Ik had zin in ons nieuwe huis, al wist ik dat dat ook veel energie zou kosten. Maar ik had ook weer best wat energie, dus dat zou wel goedkomen.
Eenmaal verhuisd voelde ik me echter helemaal niet zo blij als ik vooraf dacht. Die breakdown waar ik de vorige keer over schreef, daar kwam ik eigenlijk niet zo goed uit. Ik begreep niet goed waarom; we zaten toch eindelijk in ons mooie huis? Zeur dan niet! Blijkbaar werkt het toch niet helemaal zo. Ik voelde me een beetje eenzaam in mijn mooie nieuwe huis, wat verder nog wel behoorlijk kaal is en wat ik toch wat lastig aankleden vind met online shoppen. Ik moest mijn draai opnieuw vinden en vond dat lastig. Eigenlijk was alles gewoon k*t, ik kon het even niet anders zien. Er komen natuurlijk ook niet zoveel mensen langs door dat stomme virus en manlief werkt ook gewoon overdag. Ik miste mijn werk weer even enorm; alsof de hele wereld doordraait en ik alleen thuis zit. Mijn wereld is zo vreselijk klein geworden. Hoeveel ik ook van mijn zoontje hou, ik snak aan het einde van de dag soms naar een ander gesprek dan: 'mama, papa?, eetuh of tie'. Nu ook veel andere sociale dingen zijn weggevallen en de focus van het nieuwe huis weer even verlegd was kwam dat toch weer even naar boven. Daarnaast kwam er een vreselijke moeheid naar buiten na het klussen/verhuizen waar ik niet aan toe wilde geven, maar die er toch echt voor zorgde dat mijn hersens helemaal niet meer werkten waardoor ik ook totaal geen logisch stappenplan kon bedenken om bijvoorbeeld de huiskamer schoon te maken. Daar schaam ik me dan toch ook een beetje voor. Ik weet dat niemand het me kwalijk neemt, maar het besef dat het zover is gekomen dat ik niet eens meer kan bedenken wat ik als eerste moet opruimen en waar dat dan heen moet vind ik best pittig. Moeheid en chemobrein zorgen bij mij echt voor een error en ik ben nog niet zover dat ik dat kan accepteren.
Gelukkig is het niet altijd zo erg, als de moeheid weer wat minder is functioneer ik toch best redelijk. Vandaag lukte het toch weer om mijn energie bij elkaar te rapen en weer een verfklus op te pakken, ook nog in een volkomen logische volgorde. Tijdens het verven had ik lekker een Spotify playlist opgezet. Toen ik lekker in de verfflow zat kwam er een vrij toepasselijk nummer langs en moest ik toch weer even lachen. Breakdown weer voorbij. Tot de volgende dan.