08-05-2020
Immuuntherapie / immunotherapie, dat klinkt lang niet zo ongezellig als chemo. Mensen kijken me ook vaak glazig aan als ik vertel dat ik dat elke drie weken krijg.
Ik wist voordat ik er zelf mee te maken kreeg ook niet goed wat het was. Immuuntherapie, het klonk voor mij bijna als een vitaminekuurtje. Immuuntherapie in zijn algemeen versterkt of verandert je immuunsysteem zodat het de kankercellen beter kan doden. Dat is anders dan chemo, die veel meer inwerkt op de tumor zelf. De immuuntherapie die ik krijg herkent daarnaast de structuur van mijn type kankercellen, bindt zich daaraan en remt daarmee de groei en de deling van die kankercellen en laat de gezonde cellen met rust. Hij wordt daarom ook wel doelgerichte therapie genoemd. Ik krijg twee soorten immuuntherapie, die elkaar versterken.
Ik krijg beiden elke drie weken via een infuus. Eentje zou ook best met een injectie kunnen, maar na twee heftige allergische reacties op een van deze goedjes durven we dat niet aan. Dan maar wat langer in het ziekenhuis elke drie weken.
Immuuntherapie is voor mij lang zo heftig niet als de chemo die ik drie jaar geleden ook elke drie weken via een infuus kreeg. Daarmee relativeer ik het vaak, maar bagetaliseer ik het ook wel een beetje. Ik noem het nog wel eens lachend m'n vitaminekuurtjes. Meestal als ik die paar belabberde dagen erna weer vergeten ben. Want op de een of andere manier gebeurt dat: klaar, niet maar aan denken, vergeten. Natuurlijk schrik ik inmiddels niet meer van de terugval die ik standaard krijg, maar toch vergeet ik op de een of andere manier steevast dat die best heftig is en baal ik weer als het weer zover is. Ik merk dat dat vaker mijn overlevingsmechanisme bij mijn ziekte is: bagetaliseren, niet meer aan denken. Als er dan een goede uitslag komt ben ik weer verrast door alle emoties die dan wél even de ruimte krijgen. Het is ook niet zo dat ik het wegstop; ik praat erover en heb zeker slechte dagen, en dat mag ook. Maar de heftigheid laat ik niet zo vaak te erg binnenkomen. Dat hoeft voor mij ook niet en dat kan ook niet, wil ik het nog een beetje gezellig houden.
Terug naar de immuuntherapie. Die geeft veel minder bijwerkingen dan de chemo: hoera! Ik gaf ook al aan dat het voor mij echt een stuk beter te doen is dan de chemokuren die ik drie jaar geleden kreeg (toen kreeg ik wel dezelfde immuuntherapie, icm die heftige chemo's). Toch is het ook zeker geen vitaminekuurtje. De lijst met bijwerkingen is nog steeds enorm, en daar staan niet de minste dingen op. Een belangrijke bijwerking is hartfalen. Daarom krijg ik ook eens per drie maanden een hartscan. Gelukkig is die nu nog steeds prima (drie jaar terug had ik wel een keer een slechte uitslag, maar dat heeft zich goed hersteld). Dat het invloed heeft op mijn hart merk ik echter wel. Mijn hartslag is de dagen na de kuren aan de buitenkant bij mijn borst te zien en in rust 12 punten hoger dan normaal. De trap kom ik die dagen amper op. Ik ben ontzettend moe, duizelig, heb hoofdpijn, zere vingers, spierpijn en heb het koud en voel me grieperig. Op deze zonnige dag zit ik dan ook niet in de zon, maar lig ik met pantoffels aan onder een wollen deken op de bank.
Dat is allemaal niet zo erg, morgen gaat het alweer beter en zondag loop ik waarschijnlijk alweer een voorzichtig rondje hard. En als dit meehelpt om 80 te worden doe ik dat graag. Ik ben ook heel blij dat ik nu alleen nog immuuntherapie krijg en af ben van de chemotabletten. Ik wil dan ook niet klagen, maar vooral even verhelderen dat dat vitaminekuurtje wel iets meer inhoudt dan een glaasje sinaasappelsap.