Er is al zoveel geschreven over het epidemiejaar 2020. Op social media las ik niks anders dan dat mensen blij waren dat dit jaar erop zat. Ook ik had die hele epidemie natuurlijk liever overgeslagen, maar de rest van het jaar toch echt niet.
Als patiënt met uitgezaaide kanker kijk ik dan ook iets anders dan gemiddeld tegen tijd aan: elk jaar telt. Voor mij was 2020 het jaar waarin de kanker niet is terug gekomen. En dus ook het jaar waarin ik weer een toekomst voor me ben gaan zien nadat die het jaar daarvoor was weg gevaagd. Het jaar waarin ik moest erkennen dat werken er op dit moment even niet in zit en waarin ik werd afgekeurd. En ook het jaar waarin we eindelijk ons huis konden verkopen.
We hoopten dat het ook het jaar zou zijn waarin we ons nieuwe huis zouden kopen. We zochten naar een iets groter huis dan we hadden, maar niet al te groot. Wel met een flinke tuin en liefst een beetje aan de rand van een dorp of er net buiten. Een beetje cosmetisch klussen was prima, maar liever geen grote verbouwingen. Nou, dat is aardig mislukt. Na tig bezichtigingen, 1 huis gekocht onder voorbehoud wat toch niet doorging en nog tig bezichtigingen werden we eind augustus toch nog verliefd op een prachtig huis: middenin het centrum van een dorp, wat groter dan gepland en met een dubbele verbouwing. Alleen de tuin konden we afvinken, maar het lijstje was meteen overboord haha. Ons bod werd geaccepteerd en toen moesten we nog 'even' de verdere financiering en verbouwing regelen. Door een enorme bureaucratische rompslomp waar zo ongeveer alles fout ging wat fout kan gaan heeft dat maanden geduurd, maar nu zijn gisteren eindelijk de definitieve papieren getekend en zijn we vanaf 15 januari de trotse eigenaren van ons nieuwe huis! De verbouwingen zijn wel al even in volle gang en deze maand wordt er zoveel mogelijk afgemaakt zodat we 1 februari kunnen verhuizen. Dan nog zal er een hoop moeten gebeuren (verven, heel veel meters verven vooral), maar man wat kijk ik ernaar uit. Zelfs in de status van bouwput word ik enorm blij van dit huis. Ik kijk uit naar het mooie eigen kamertje voor onze zoon, de knusse avonden rond de open haard, onze mooie keuken, eindeloze zondagen aan onze 'nieuwe' tafel, de lente en zomer in de fijne tuin, aanleggen van een moestuin, kippen, de hond en onze zoon die lekker kunnen rennen in de tuin, zelf een boek lezen in die tuin. Of bij de open haard. Had ik de tuin al genoemd?
Hopelijk kunnen we dat dan ook delen met wat meer mensen dan nu kan. Met het vaccin lijkt er eindelijk wat uitzicht te komen. Als er genoeg mensen zijn die zich laten vaccineren tenminste. Dat moet een ieder natuurlijk helemaal zelf weten en ik snap dat er mensen zijn die twijfelen of weigeren. Althans, sommige argumenten snap ik best, maar niet allemaal. Wat ik minder snap is dat er mensen zijn die roepen dat het niet betrouwbaar kan zijn, dat er te weinig of te kort getest is en wat dan niet meer, maar waarvan ik weet dat ze er totaal geen moeite mee hebben om regelmatig wat wit poeder uit de krochten van Colombia in hun neus te stoppen. Of wat pillen uit een onbekend lab te proberen. Niks mis mee vind ik, zelf ook meermalig onderzocht hoe dat is, maar bij mijn weten is de betrouwbaarheid van die dingen toch wel iets discutabeler.
En ik weet niet of ik dat mag zeggen, want pas sinds ik zelf ziek ben ben ik me daar ook veel bewuster van, maar ik zeg het dus toch: van roken, te veel drank en ongezond eten zijn al lang bekend en bewezen welke schadelijke effecten dit op de lange termijn heeft. Die kunnen ook behoorlijk heftig zijn. Zou een ieder die het vaccin weigert om gezondheidsredenen zich daar ook mee bezig houden?
Maar goed, gisteren getekend voor ons huis dus, nadat we nog een spannend weekend hadden of het nou toch nog eens zou lukken voor de afgesproken datum. Gisteren overdag echter ook weer een dagje ziekenhuis om weer door de hele mallemolen te gaan: ct scan, hartscan, bloedprikken, leverarts. De scanuitslagen krijg ik maandag pas. Hoewel dit afgelopen weekend voor extra zenuwen zorgde ben ik er nu toch wel gerust op: de bloeduitslagen van mijn leverwaarden waren voor de tweede keer op rij volledig gezond! Allemaal! Ze schommelden al een hele tijd tegen het gezonde aan. Volgens de oncoloog zou dat schommelen zo blijven omdat mijn lever te erg beschadigd is. De eerste keer was ik verrast en blij, maar ik durfde niet te hopen dat het een tweede keer ook weer zo zou zijn. Toch gelukt! Het blijft zo bizar, van heel dicht bij de dood naar weer gezonde leverwaarden in 1,5 jaar tijd.
Met een droomhuis, goede bloeduitslagen, morgen weer kuren en maandag de uitslagen zijn de eerste twee weken van 2021 best enerverend te noemen, maar met deze vliegende start kan de rest van het jaar al bijna niet meer stuk.