Hardlopen

Zo ongeveer rond mijn 14e jaar heb ik mijn eerste rondje hardgelopen, samen met mijn vader. Sindsdien heb ik altijd in meer of meerdere mate hardgelopen. Ik was zeker niet altijd even fanatiek, maar pakte het toch telkens weer op. Nadat ik een beetje hersteld was van alle behandelingen na de eerste diagnose begon ik het weer op te bouwen. Dat was zwaar, héél zwaar, en ik leek maar niet vooruit te komen. Achteraf niet zo gek want toen bleek ik net zwanger. Toen ik daar achterkwam heb ik het meteen maar weer gestaakt; met de nog verse ziektegeschiedenis leek hardlopen en zwanger zijn niet de ideale combinatie voor mijn lijf. Tussen de bevalling en de tweede diagnose is het er niet van gekomen; ik moest er niet aan denken. Doodziek in het ziekenhuis bedacht ik me dat ik zo snel mogelijk weer conditie op wilde bouwen zodra dat mogelijk was. En dat heb ik dus ook gedaan. De foto links is van juni 2019, de foto rechts is van december 2019: 5 km hardlopend in Duitsland.

In dat ziekenhuis nam ik me ook voor om met elke hardloopwedstrijd in de buurt mee te gaan doen waarbij ik me kon laten sponsoren om geld op te halen voor kankeronderzoek. Het eerste doel was de 10 km tijdens de marathon van Rotterdam, waarbij het goede doel in 2020 het KWF was. Helaas kwam daar Corona en ging dat niet door, net als alle andere hardloopevenementen. Ik blijf stug trainen, al gaat dat met een paar stappen vooruit en dan weer een paar terug. De driewekelijkse immuuntherapie heeft een behoorlijke impact op mijn hardloopprestaties en ik blijf een beetje schommelen tussen de 4 en 8 km. Af en toe frustrerend. Maar ik hoef maar te denken aan de linker foto en de motivatie is weer terug. Zodra het weer kan ga ik alsnog meedoen aan die hardloopevenementen