27-03-2020
Begin april 2017 kreeg ik de diagnose borstkanker. Ik herinner me die dag nog goed. Het was vrijdagmiddag. De diagnose kwam totaal onverwachts; het zou immers geen kanker kunnen zijn en nu de pijnlijke bult met antibiotica niet weg ging zou ik gewoon een afspraak krijgen om het weg te laten halen. Ik maakte me er ook niet echt druk om. Naïef misschien; toen geloofde ik elke arts nog op zijn blauwe ogen.
Het was vrijdagmiddag en ik kreeg direct allerlei onderzoeken om te kijken of het was uitgezaaid. De uitslag zou ik de week erna pas krijgen. Hoewel het nog maar begin april was, was het dat weekend prachtig weer. Dat weekend heeft me belangrijke lessen geleerd.
Die vrijdag stond mijn wereld stil en was ik in paniek. De volgende dag stond ik gewoon op en liet de hond uit. De lucht leek blauwer en de vogels klonken feller. Mijn wereld stond stil, maar de rest van de wereld draaide gewoon door. Dat weekend hebben we heerlijk aan het strand door gebracht met de camper. Ik heb genoten van mijn man, het weer, de hond, het strand, de camper. Een foto die dat weekend is gemaakt hangt boven de bank en maakt me nog steeds blij. Blij, terwijl ik weet wat er dat weekend ook speelde. De diagnose kanker, maar nog niet bekend hoe ernstig. Doodsangst. Dat weekend heeft me geleerd dat ik ondanks mijn angsten kan ontspannen en genieten. Dat ik het even kan parkeren en in staat ben om het niet alles te laten beheersen; om te genieten van wat er óók is. En om dat extra te omarmen.
Er volgden eerst drie chemococktails, die ik best goed door kwam. Toen kreeg ik een andere chemococktail, vier stuks. Daar ben ik enorm ziek van geweest. Alles deed pijn; zenuwpijn, botpijn, spierpijn en alles daartussen. Trillend in een hoekje van de bank kwam ik de eerste twee weken door. De derde week ging het iets beter, om vervolgens weer een nieuwe kuur te krijgen. Ook die periode heeft me belangrijke lessen geleerd. Mijn wereld was klein, ik zat voornamelijk binnen mijn pijn uit te zitten. Ik leerde dat je in veel gevallen rustig moet blijven ademen en het vanzelf weer beter gaat. Dat alles valt of staat met hoe je de zaken in je hoofd kunt handelen. En ook dat ik heel goed in staat ben mezelf te vermaken, hoe klein mijn wereld ook is.
Half mei 2019 stond mijn wereld opnieuw stil toen ik de diagnose uitzaaiingen kreeg. Dat was opnieuw op een vrijdag, maar die zag er heel anders uit dan bij de eerste diagnose. Ik lag al weken doodziek in het ziekenhuis en zou daar nog weken blijven. Ik startte de volgende dag direct met chemotherapie. Genieten was er op dat moment niet bij, wel was het opnieuw prachtig weer. Opnieuw ook de doodsangst. Maar ook opnieuw heb ik ervaren dat die niet continue aanwezig hoeft te zijn. Dat het leven weer doorgaat en je ondanks alles de draad min of meer weer op kunt pakken, hetzij op een andere manier dan je gewend was. Dat je doet wat je kunt, maar niet overal invloed op hebt en dat dus moet loslaten. Incasseren, relativeren en aanpassen, dat is mijn 'kankerpad' wel min of meer samengevat.
Raak ik door die levenslessen nooit meer in paniek en kan ik alles rustig relativeren? Ha, was dat maar waar. Dat zou vooral mijn man ook erg fijn vinden gok ik. Het gaat met ups en downs. Mijn eerste reactie is helaas nog steeds vaak paniek en stress, maar ik kan het wel een stuk sneller relativeren dan voorheen.
En toen kwam daar Corona. Een extra dreiging om aan dood te gaan en ik ben absoluut bang om het te krijgen. Maar ik denk, en lees en hoor dat ook veel van medepatiënten, dat het al iets hebben waaraan je dood kunt gaan hierin op sommige vlakken een voorsprong geeft. Ik weet al hoe het is om de dreiging van de dood in je nek te voelen hijgen (en heel eerlijk: die is met kanker procentueel gezien heel veel malen groter dan met Corona). Ik weet al hoe het is om extra kwetsbaar te zijn en om bang te zijn. En ik weet ook al heel goed hoe het is als je wereld opeens heel klein is en je vooral aan huis gekluisterd bent. Maar gelukkig weet ik dus ook hoe ik kan leven met onzekerheid en toch kan ontspannen.
Ik zie mensen om me heen in paniek schieten. Maar ik zie daarnaast ook hele mooie dingen. Als de dreiging dichtbij komt staan mensen weer stil bij wat echt belangrijk is, in plaats van in beslag genomen te worden door het dagelijks leven.
Ook mijn wereld is weer veranderd. Een kind dat niet meer naar de opvang kan en meteen bedacht dat dit een goed moment was om overdag niet meer te slapen. Een man die opeens veel thuiswerkt terwijl we geen extra kamer daarvoor hebben. Mijn eigen werk wat opeens thuis moet. En dat in een woonkamertje van zo'n 20 vierkante meter zorgt ook hier voor een uitdaging zullen we maar zeggen.
Ik gok dat het nog wel even duurt voordat deze Coronacrisis voorbij is. Ondertussen loop ik regelmatig buiten met de hond. Het is prachtig weer. De lucht lijkt weer blauwer en de vogels klinken weer feller. De wereld draait door, hetzij wat aangepast. Incasseren, relativeren en aanpassen.