13-10-2019
Na de behandelingen tegen borstkanker was ik 'schoon' en er heilig van overtuigd dat we deze fase gehad hadden en de kanker nooit meer terug zou komen. Ik fantaseerde over mijn toekomst. Toen nog kinderloos en met de wetenschap dat ik onvruchtbaar kon zijn door de chemotherapie. Mijn man en ik wilden graag kinderen en het liefst meerdere, maar we waren er ook van overtuigd dat we ook een leuk leven zouden gaan hebben als het niet mocht lukken. Dan zou ik verder studeren en carrière maken had ik bedacht.
Heel blij waren we toen ik onverwachts zwanger bleek en 9 maanden later beviel van een gezonde zoon. Toen hij 8 weken was werd ik echter enorm ziek: mijn lever was ermee opgehouden omdat ik daar uitzaaiingen heb. Wekenlang heb ik doodziek in het ziekenhuis gelegen. Ik kon niet meer lopen of mijn zoontje optillen, ik kon hem soms zelfs niet op mijn bed verdragen. Gelukkig begon de chemotherapie en immunotherapie langzaam aan te slaan. Maandenlang was ik echter nog zwak en liep ik rond met een enorme vochtbuik. Ik kon niet zelf voor mijn zoon zorgen en van een douche moest ik een uur bijkomen. Meerdere keren kreeg ik de vraag of ik weer zwanger was. Inmiddels ben ik er weer aardig bovenop; het vocht is weg, ik kan weer zelf voor mijn zoon zorgen, ik sport weer bij de oncologische fysiotherapie en ik werk weer een paar uur per week. En dan?
Maandenlang was het enige wat ik hoopte te komen waar ik nu ongeveer ben. Ik vind het echter best ingewikkeld om nu weer verder te kijken. Niemand weet hoe lang de medicijnen aanslaan, niemand weet hoe lang ik nog zal leven. Ik wil genieten van elke dag, positief zijn en hoop houden. Dat heb ik gelukkig ook vaak, maar soms vliegt het me aan. Zal ik mijn zoon zien opgroeien? Of zal ik dan tenminste lang genoeg leven zodat hij zich mij kan herinneren? En als dat zo is, dan hoop ik ook dat hij zich ook een energieke, gezellige moeder kan herinneren en niet alleen een zieke. Wat staat me te wachten in de toekomst? Ik ken de verhalen van andere patiënten die inmiddels al zijn overleden, dat leven tussen hoop en vrees en uiteindelijk eindigen als een echte kankerpatiënt met een uitgemergeld lijf en opnieuw een kale kop. Ik hou er niet van om een feestje voortijdig te verlaten. Het idee om het leven als eerste te verlaten en iedereen achter te laten kan ik bijna niet verdragen. Ik ben gestart met een boekje waarin ik brieven aan mijn zoon schrijf voor als ik er niet meer ben. Dat vind ik vreselijk moeilijk en confronterend, maar het geeft ook rust; zo geef ik hem in ieder geval iets mee voor later en ik hoop van harte dat ik hem dat zelf kan overhandigen op zijn 18e.
En hoe nu verder? Ik ben allemachtig blij met mijn kind en dankbaar dat we er tenminste een hebben mogen krijgen. Toch steekt het ook dat hij nooit een broertje of zusje zal krijgen, bepaald door die kutkanker. Carrière zal ik ook nooit maken. Ik ben meestal blij dat ik weer een beetje kan werken en ik heb gelukkig een leuke baan. Maar toch steekt het dat ook hier voor mij bepaald is.
De moeilijkste momenten zijn eigenlijk wanneer ik het meest gelukkig ben. Op zondagavond na een fijn weekend met man en kind, zittend en spelend op de bank met zijn drietjes schiet het vaak opeens door mijn hoofd. Of kijkend naar de video babyfoon, waar ik mijn zoon rustig zie slapen, onwetend van wat hem wellicht te wachten staat in de toekomst. Op zulke momenten besef ik het meest wat er op het spel staat.
De gemiddelde levensverwachting voor uitgezaaide borstkanker is 2 tot 3 jaar. Bij mij is echter niks gemiddeld verlopen en ik wil erin geloven dat ik er nog minstens 40 jaar aan vast plak. Dat bijstellen van mijn toekomstbeeld, daar kom ik wel overheen. Nog 40 jaar meer van hetzelfde alsjeblieft. De onzekerheid is echter lastig. Elke drie weken wordt mijn bloed getest. Tot nu toe worden mijn waarden nog steeds beter, maar hoe lang blijft dat zo? Die ziekenhuismomenten zullen altijd spannend blijven. Tussendoor probeer ik zo weinig mogelijk vooruit te kijken. Ik leef nu. En hopelijk nog 40 jaar.