Ja, ik wil het eens met je hebben over de dood. Nee, dat is over het algemeen geen gezellig onderwerp. Maar ik vraag me af: denk je daar wel eens over na? Hoe het zal zijn? Hoe je zult gaan, plotseling of na een slopend ziekbed? Heb je wat geregeld voor je dood? Of eigenlijk voor je nabestaanden? Denk je dat er na de dood nog meer is? Of denk je dat het allemaal gewoon ophoudt?
De dood is een onderwerp wat me meer en meer bezig houdt. Niet omdat ik dat zo leuk vind, maar omdat ik nou eenmaal uitgezaaide kanker heb en een paar maanden terug weer een flinke klap kreeg met de hersenuitzaaiingen. De meesten praten er niet graag over. Te eng of confronterend. Dat vind ik gek, want zolang de mensheid bestaat is er 1 ding wat we allemaal gemeen hebben: iedereen gaat een keer dood. Waarom is dit onderwerp dan toch een soort taboe?
Ook ik vind het moeilijk en confronterend om erover te praten. En toch moet ik het soms doen. Omdat het een angst is die me bezighoudt. Ik wil absoluut niet dood, laat ik dat voorop stellen. Maar de laatste weken neemt de angst het steeds vaker over. Ik heb lever- en hersenuitzaaiingen, dat is niet zo best. De kans bestaat dus zeker dat ik vrij jong zal overlijden. Ik hoop het niet, maar het voelt naïef om er geen rekening mee te houden.
Toen ik net borstkanker had en nog gewoon curatief (genezend) werd behandeld vroeg een lotgenoot of ik al een euthanasieverklaring had. Ik weet niet meer wat ik zei, maar ik weet nog wel dat ik bijna in lachen uitbarstte. Ik een euthanasieverklaring?! Waarom in vredesnaam? Ik had dan even kanker, maar ik zou gewoon weer beter worden, hou op zeg. Tja, nu zijn we vijf jaar en op twee plaatsen uitzaaiingen verder. Ik wilde er nog steeds niet aan. Alsof ik dan toe zou geven aan de dood, het op zou geven. Onzin natuurlijk, het enige wat daadwerkelijk verandert is dat er iets vast staat. Maar mentaal is dat wel een ding en ik geloof dat ik er aan toe ben. Niet omdat ik het opgeef, ik denk eerlijk gezegd dat ik heel lang door zal gaan. Maar ik ben er wel achter dat er een grens is. Een aantal keren heb ik de afgelopen jaren gedacht: als dit niet overgaat hoeft het van mij niet meer. Dan is er echt geen klap meer aan, aan het leven. Als er ondraaglijke pijnen zijn en er geen enkel zicht meer is op verbetering wil ik kunnen kiezen om ermee te stoppen. Denk ik, want het lijkt me 'doodeng'.
Dat is wel veranderd, want tot voor kort wilde ik er dus niks van weten. Maar wat heb ik eraan m'n leven dan misschien nog met wat dagen of weken te verlengen? Ik wil niet ondraaglijk, uitzichtloos lijden. Lijden kan ik wel, maar dan wel met uitzicht op verbetering. En ik wil al helemaal niet dat mijn zoon mij ondraaglijk lang ziet lijden. Mijn dood zal hoe dan ook een klap zijn voor hem, het maakt niet uit of ik dan een paar weken langer leef. Ik wil niet dat hij zich herinnert dat zijn moeder wekenlang lag weg te teren op een bedje in de woonkamer. Dan maar beter net wat eerder gaan.
Dus ik denk dat ik die verklaring maar eens ga regelen. Hopelijk geeft dat rust en houd ik me daarna weer wat meer bezig met leven ipv dood. Zou ik er ook in kunnen zetten dat we die keuze dan wel pas over een jaar of 50 maken? De dood of de gladiolen...
Bløf, mooie dag:
De zon, het zand
De hitte en de rustige rivier
De stilte en de droogte
En de leegt van dit hier
De hemel en de Aarde
De weidsheid van het land
En de wijsheid van één man
Dat is genoeg
Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag, Wat een mooie dag
De grond, het gras
De wegen naar de horizon dit trilt
De tijd is hier de ruimte
De diepte hier is wild
De onzin en de noodzaak
Ze naderen de grens
De liefde van één mens
Was mij genoeg
Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag, wat een mooie dag
Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag, wat een mooie dag
Er is niets waar ik op wacht
Morgen blijft het nacht
Ik overdacht mijn zorgen en de wereld
En alle keren dat ik wakker lag
Ik besloot
Wat een mooie dag, wat een mooie dag
Wat een mooie dag, wat een mooie dag
Voor de dood