Helaas, geen griepje. Voor de tweede keer deze week ben ik afgevoerd met de ambulance wegens uitvalsveraschijnselen en verwardheid. De tweede keer voor de ogen van mijn zoon en dat breekt mijn hart.
De eerste keer moest ik twee nachten blijven. Toen leek het goed te gaan maar na 1 nacht thuis kon ik alweer terug. Tot twee keer toe een hersenbloeding door nieuwe tumoren. En daar bovenop nog epileptische insulten. Het wondermiddel Enhertu heeft bij mij maar 7 maanden gewerkt ipv 15,5. Ik zit nu aan de anti epileptica en uiteraard m'n 'favoriete' middel dexamethason en ik ben begonnen met nieuwe chemo (cmf voor de kenners, een mix van infuuschemo en tabletten) en de immuuntherapie gaat gewoon door. De helse hoofdpijn is op het moment gelukkig gezakt, maar komt en gaat steeds. Zo erg dat ik overweeg met m'n hoofd tegen de muur te bonken.
Die uitval is doodeng. M'n mond gaat hangen, ik kwijl en kom niet meer uit mijn woorden. Iedereen zegt dat ik altijd zo positief ben. Dat is even ver te zoeken hoor. Deze klachten zijn natuurlijk niet goed en maken me bang. Ik wil er zo graag nog minstens een paar jaar zijn, voor m'n zoontje, m'n man en voor mezelf. Ik ben nog niet klaar. Maar ja, ik heb het niet voor het zeggen. En dan was het vandaag ook nog onze vijfjarige trouwdag en we hebben het niet eens kunnen vieren. Hopelijk kunnen we dat van de week inhalen.
Ik hoop zo dat ik er weer bovenop kom, maar het verdriet is even groot. Positiviteit komt later wel weer.