Ontzettend duizelig, misselijk, overgeven en ook nog kwijlen. En dan begint het weer: het eeuwige vraagstuk of het gewoon een griepje is of toch de tumoren in mijn hoofd die aan het groeien zijn. Gedachten wisselen zich af van 'maar ik ben de laatste tijd weer zo moe, het is die kanker' naar 'er heerst een griep met duizeligheid, die zal ik wel hebben', naar 'gelukkig, ik heb koorts, dat wijst op griep', 'maar dat kwijlen dan, dat is heel gek, toch kanker', 'is de hoofdpijn nou tumorpijn of gewone hoofdpijn', 'nee, tumorpijn voelt toch anders', 'moet ik het ziekenhuis bellen of niet'.
Uiteraard gebeurt het weer in het weekend. Het laatste waar ik zin in heb is om dat weekend weer urenlang op de eerste hulp door te brengen. Doordeweeks kan ik nog laagdrempelig overleggen met de verpleegkundig specialist via WhatsApp.
Na 16 uur slapen word ik de volgende dag nogal gaar maar koorts- en hoofdpijnvrij wakker. Ik begin de dag nog kwijlend, maar dat houdt gelukkig vrij snel op. Meer dan fruit krijg ik dan nog steeds niet weg, maar nu ik me beter voel ebt de grootste angst gelukkig weg.
Helaas ben ik de dag erna weer enorm duizelig en misselijk. En dat vindt een oncoloog niet leuk dus ik kon dezelfde dag nog langs de neuroloog. Ik ben weer geslaagd voor alle testjes (maar dat was ik tot nu toe altijd). De in april geplande mri wordt echter wel naar voren gehaald, ik hoor nog wanneer dat gaat zijn. Geen verrassing dat de kuur niet door kon gaan, er moet eerst duidelijkheid zijn over wat er in mijn hoofd gebeurt. De kuur niet door laten gaan zorgt voor gemengde gevoelens. Aan de ene kant weet ik dat mijn lijf extra rust nodig heeft en is een weekje extra bijkomen fijn, want ik ben nu 3 volle weken enorm misselijk en moe geweest en heb weinig kunnen doen. Aan de andere kant is het eng. Hoewel ik wel denk dat het een griepje is, zorgt dit uiteraard toch weer voor onrust en angst.
Hopelijk voel ik me snel wat beter want wij hebben ons weer wat op de hals gehaald. We gaan verhuizen! We gaan kleiner wonen, dit huis inclusief tuin is gewoon te groot, zeker nu mijn toestand de laatste jaren is verslechterd. Dat betekent dat ons huis in de verkoop gaat, met alle voorbereidingen van dien. Tegen het verhuizen zelf kijk ik enorm op (het huis alleen al klaarmaken voor de foto's...wat een hoop zooi hebben we weer verzameld in drie jaar tijd en ook de kleine klusjes hebben zich aardig opgestapeld), maar eenmaal verhuisd is het denk ik wel een opluchting.
Nu maar hopen dat die mri snel komt en we weer opgelucht kunnen ademhalen. Gewoon even rust totdat we gaan verhuizen zou zo fijn zijn.