Bijna twee weken geleden ben ik begonnen met de chemo pertuzumab-deruxtecan. Pertuzumab is een immuuntherapie die speciaal gericht is op mijn type borstkanker (her2neu). Ik krijg dit onderdeel al jaren, in mijn lijf met goed resultaat (ik heb na eerst de combinatie met chemo 2 jaar alleen 2 immuuntherapieën gehad en geen chemo, nu na weer 4 jaar totaal (en daarvoor heb ik het ook nog een jaar gehad toen ik nog genezend behandeld werd) was de kanker ook weer gaan groeien bij mijn lever dus daar werkte het nu niet meer volledig. Pertuzumab komt normaal niet door de hersenbarriere heen en deed het dus helaas niks voor hersenuitzaaiingen. Nu het gekoppeld is aan chemo deruxtecan zou dit wel moeten lukken. Ik krijg deze chemo eens per drie weken, wat ik dan toch een voordeel vind ten opzichte van de wekelijkse chemo die ik hiervoor kreeg.
Maar halleluja, wat viel deze chemo even anders dan de vorige. Pas op dag 13 na de chemo (afgelopen zondag) voelde ik me een beetje mens. Kotsmisselijk ben ik geweest. In het begin hielpen de pillen hiertegen nog, maar later niet meer. Zwaar verstopt zat ik ook. Sinds zondag ben ik niet meer misselijk, maar ik heb nog wel een 'babybuikje' van een maand of vier. Ik denk echter dat dat komt door de Dexamethason die ik nog steeds slik. Van de neuroloog mocht ik vorige week wel halveren van 8 naar 4 mg. Flink verschil zou je zeggen, maar daar merk ik verder weinig van. Opgeblazen, huiduitslag, opgejaagd gevoel en zelfs met slaappil meestal tussen 02.30 en 3.30 wakker en niet meer kunnen slapen. Opgefokt en doodmoe zijn is niet de beste combinatie. Ik heb dan wel weer een paar leuke jurkjes kunnen scoren met m'n koopdrang.
De neuroloog zei dat ik komende donderdag weer mag afbouwen naar 2 mg. Hoewel ik sta te springen om van die Dexamethason af te mogen vind ik dat ook wel heel spannend. Ik slik dat zodat er eventueel vocht in mijn hoofd wordt afgevoerd en ik ben erg bang dat de uitvalverschijnselen en hoofdpijnen terugkomen als we te snel afbouwen. Er vanuit gaan dat dit na 1 chemokuur al niet meer gebeurt vind ik persoonlijk vrij optimistisch en ik merk nu al wel wat meer pijntjes in mijn hoofd dan toen ik nog op de 8 mg zat. Voer om nog te bespreken tijdens de belafspraak die deze week nog staat dus.
Verder zouden we zaterdag vertrokken zijn voor twee weken kamperen in de Dordogne. Helaas raadde de oncoloog dit toch echt af en zagen we het zelf ook niet meer zitten na die uitvalsveraschijnselen. We hebben de vakantie dus geannuleerd. En met onze eerdere vakantie die toch een beetje in het water was gevallen en alle vrolijke vakantiekiekjes die voorbij komen doet het best een beetje pijn dat de zoveelste vakantie in het honderd is gevallen. Ik gun iedereen absoluut zijn vakantie. Maar die gun ik ons ook.
We hebben nog even getwijfeld last minute iets in Nederland te boeken, maar eigenlijk zagen we ook dat gewoon niet zitten; er is gewoon weer te veel in te korte tijd gebeurd en daar moeten we even van bijkomen. We proberen voor zover dat kan leuke dingen bij huis te doen. Mijn zoon is de eerste twee weken van zijn vakantie al fantastisch opgevangen door familie en doet allerlei leuke dingen en daar ben ik blij om. Misschien, als alles een beetje mag stabiliseren even, dat we in de herfst nog even weg kunnen. Lekker knus in de bossen vind ik ook helemaal niet erg.
Voor nu ben ik blij dat de misselijkheid afwezig lijkt te blijven. Ik kijk uit naar een weekje herstellen en even niet naar het ziekenhuis voordat we volgende week voor nummer twee gaan.