Om maar meteen met de deur in huis te vallen: we hebben eindelijk goed nieuws gekregen! Donderdag was de oncoloog al voorzichtig positief, maar ze had alleen zelf naar de scanresultaten kunnen kijken omdat het verslag van de radioloog nog niet binnen was (er waren al 2 weken verstreken sinds de mri maar oke). Gisteren belde ze met de officiële uitslag: alle tumoren in mijn hoofd zijn geslonken en er zijn geen nieuwe bijgekomen.
Wat een ontzettende opluchting, eindelijk iets wat wél werkt. Het duurt even voor dat binnen komt. Je zou direct enorme blijdschap verwachten, maar ook goed nieuws moet even verwerkt worden en het stemmetje op de achtergrond dat zeurt 'voor hoe lang' moet even getemperd worden. Want dat is het enge van uitgezaaide kanker: het kan altijd opeens weer omslaan, de kanker kan altijd weer immuun worden voor de therapie en opeens explosief groeien. Ik zal de eerste niet zijn die opeens binnen een paar weken weg is.
Maar daar denken we nu niet aan. Voor nu is er goed nieuws, hebben we er wat tijd bij en hebben we even wat meer rust. Voor nu vieren we het leven en oefenen we weer verder met leven in het nu. Voor nu komt er weer een voorzichtig sprankje hoop. Want ja, het kan ondanks een goede uitslag nog steeds opeens mis gaan. Maar het kan ook dat deze behandeling uitzonderlijk veel voor me doet en de kanker heel lang uitschakelt. Het kan ook dat de artsen opnieuw geen gelijk krijgen en deze behandeling niet korter dan 14 maanden werkt, maar juist veel langer. Vier jaar geleden dachten ze ook dat ik in mei de zomer niet zou halen, maar daarna ben ik zelfs al hardlopend drie jaar kankervrij geweest. Ja, mijn ziekte is in een meer gevorderd stadium, maar waarom zou dat niet opnieuw kunnen?
Ik voel mijn energie namelijk ook weer terugkeren. Natuurlijk heb ik bijwerkingen en ik voel vandaag echt nog wel dat ik donderdag chemo heb gehad. Maar ik kan weer dingen doen, ik leef weer. De dag voor de afgelopen chemo heb ik 3,5 km in het zonnetje in de polder stevig doorgewandeld. Ik voelde me voor het eerst in 1,5 jaar gewoon echt fit en ben na afloop ook niet ingestort. Wat er dan in zo'n polder door je heen gaat blijft onbeschrijfelijk, van hele dagen slapen naar toch weer dit blijft zoiets moois. Ik voelde me even onoverwinnelijk. En langzaam komen de hardloopplannen ook weer. Als ik 5 km kan wandelen mag ik van mezelf weer minuutjes hardlopen tussendoor proberen.
In de week voor de laatste chemo zijn we samen naar Parijs geweest. Al sinds we elkaar kennen een wens, maar het was er nog nooit van gekomen. En ook daar, hoewel we 's middags wel een paar uurtjes rust pakten in het hotel en op tijd naar bed gingen, heb ik niks hoeven laten en heb ik genoten van samen in deze stad zijn en heel veel lekker eten. Genieten van een paar dagen weg, dat mocht ook wel weer eens na alle fiasco's van de afgelopen jaren.
