Zoveel mensen, zoveel verschillende reacties als ze horen dat ik ongeneeslijk ziek ben. Sommigen slaan de plank een beetje mis, anderen weten juist precies het goede op het goede moment te zeggen. Reacties die variëren van extreem luchtig tot loodzwaar. Het ligt een beetje aan mijn bui hoe ik daarop reageer. Het loodzware vind ik soms een lastige. Al snel hoor ik mezelf de situatie dan vergoelijken, bagatelliseren. Wat raar is, want ja, het is verdomd moeilijk op zijn tijd om te leven met een palliatieve diagnose.
Maar toch, kun je gelukkig zijn ondanks zo'n diagnose? Het antwoord is ja, dat kan!
Niet continue nee, natuurlijk niet, wie is dat dan wel zonder zo'n diagnose? Niemand toch? En wie zegt van wel, die liegt. Leven met een palliatieve diagnose is echt niet makkelijk nee, het zorgt regelmatig voor heftige angst en huilbuien, maar daar gaan we het nu even niet over hebben verder, dat komt wel weer een andere keer.
Laatst had ik het hier even over met mijn vader. Net na de hersenoperatie had ik gezegd dat ik, ondanks die operatie en ondanks de enorme onzekerheid en angst die weer op ons pad waren gekomen, toch heel gelukkig ben. Oke, dat was onder invloed van de dexamethason (die heeft vreselijke bijwerkingen, maar ik ervaarde ook een bijzonder geluksgevoel met dat spul), maar het was wel waar. Als je geconfronteerd wordt met zulke grote angsten en onzekerheden maak je je wereld heel klein. Je leeft meer van dag tot dag en staat veel meer stil bij de 'kleine' dingen in het leven. Alle onzin valt weg, doet er niet meer toe. Weinig ruis en simpelweg genieten van het moment.
Later, als je dan een beetje hersteld bent van zo'n grote operatie, wordt het leven ook gewoon weer normaler. Je wordt soms weer opgeslokt door de dagelijkse dingen. Je komt je nieuwe beperkingen en de daarbij behorende frustraties tegen. Die palliatieve diagnose hangt toch altijd om je nek.
Toch beschouw ik mezelf nog steeds als heel gelukkig: ik heb een fijne relatie, een heerlijk kind, een fijn en veilig thuis, een lief netwerk en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik kan nog steeds heel gelukkig worden van ogenschijnlijk kleine dingen.
Is dat niet gewoon de kunst van het leven? Het gaat niet om wat er op je pad komt, bij bijna niemand zit het leven alleen maar mee (oke, het is wel heel oneerlijk verdeeld en ik heb het hier niet over individuele gevallen). Het gaat er in mijn ogen om wat je er vervolgens mee doet. Natuurlijk is het normaal om even (of langer) chagrijnig, boos of verdrietig te zijn als het tegenzit. Niemand is alleen maar gelukkig, maar je kunt wel geluk vinden in de dagelijkse dingen om je heen. En ik kan ook nog steeds enorm zeiken om niks, dat zit er nou eenmaal een beetje in, sorry.
Maar over het algemeen dus: ja, ondanks een heel vervelende diagnose kun je nog steeds heel gelukkig zijn.