Weer even terug naar het 'begin': juni 2019 kreeg ik te horen dat ik uitzaaiingen heb en daaraan zou overlijden. Ik was gruwelijk ziek door die uitzaaiingen; mijn lever werkte nauwelijks meer. Tientallen liters vocht in mijn buik, geelzucht, vreselijk misselijk en totaal geen kracht meer. Mijn twee maanden oude zoontje kon ik met zijn bewegingen vaak niet op mijn bed verdragen. Hem oppakken kon ik niet zelf, omdat ik die kracht niet meer had. Gelukkig kon ik hem vaak wel vasthouden als hij werd aangegeven. Op dat moment besefte ik niet helemaal hoe ernstig het was. Terugkijkend des te meer.
Ik weet niet meer precies wanneer het was. Het moet al iets beter gegaan zijn of wellicht was het onder invloed van de altijd 'fijne' dexamethason waardoor ik weer een beetje kon schuifelen. Ik weet nog wel dat ik alleen in mijn ziekenhuisbed lag toen ik bedacht dat als ik ooit zou opkrabbelen en weer hard zou kunnen lopen, dat ik dan aan elke hardloopevenementje in de buurt mee zou doen waarbij ik me kon laten sponsoren voor geld voor kankeronderzoek.
Eindelijk uit het ziekenhuis was ik nog een tijd lang zwak. Ik wilde zo ontzettend graag vooruit, dit overleven, mijn zoon zien opgroeien. Als ik tien stappen kon zetten deed ik er twaalf. Al snel meldde ik me weer bij de oncologische sportgroep, waar ik ook zoveel baat bij had gehad na de eerste keer borstkanker. Die eerste keer na de diagnose uitzaaiingen kon ik nauwelijks iets, iemand van de groep ging daarna op vakantie en reageerde een paar weken later blij verrast dat ik nog in leven was en dat het ook nog vooruit ging. Dat geeft wel aan dat ik niet op m'n best was...
Voor mijn gevoel duurde het een eeuwigheid, maar uiteindelijk loste het vocht in mijn buik langzaam op en kon ik in december van dat jaar alweer een paar kilometer hardlopen. In januari 2020 heb ik me wat overmoedig ingeschreven voor de kwartmarathon van Rotterdam die in april zou zijn. Ik heb sowieso wel wat met Rotterdam en nu was deze editie ook nog gekoppeld aan het kwf en het Erasmus MC.
De vooruitgang qua hardlopen gaat soms wat langzaam, met elke 3 weken immuuntherapie en weer een stapje terug doen. April 2020 was wellicht iets te optimistisch en stiekem vond ik het dan ook niet zo erg dat hij werd verplaatst.
Afgelopen zondag was daar dan eindelijk de dag. De dagen ervoor vroeg ik mezelf af waar ik hemelsnaam aan begonnen was. Dat gedoe van eerst hier je startnummer ophalen, dan daarheen voor de start, die mensenmassa's waar ik helemaal niet van hou, de herrie en prikkels en ik ren ook nog het liefste alleen normaal gesproken...Kanker doet gekke dingen met een mens. Dan was ik de week daarvoor ook nog enorm verkouden, bovenop de immuuntherapie. Ik had het zo benauwd dat ik overwoog het ziekenhuis te bellen, maar de coronatest was gelukkig negatief dus ik zat het maar uit. De dagen voor zondag ging het dan wel steeds beter, maar ik had mijn bedenkingen of het zou lukken.
Eenmaal in Rotterdam aangekomen vond ik het wel meevallen met de drukte, het was allemaal prima geregeld en ik kreeg er steeds meer zin in. Vlak voor de start kwam de emotie, ik zag mezelf nog zo liggen in dat ziekenhuisbed, zo ziek, in Rotterdam. Het is de stad waar ik heb gestudeerd, jaren heb gewerkt, waar mijn man vandaan komt en waar hij woonde toen we elkaar leerden kennen, waar ik twee keer gehoord heb dat ik kanker heb, waar ik heb gehoord dat ik niet meer beter word, waar ik zoveel behandelingen heb gehad en waar ik nog steeds elke drie weken behandeld word. Terugdenkend daaraan vond ik het zo mooi dat het eerste hardloopevenement wat ik kon doen inclusief sponsoring juist ook in deze stad zou zijn.
Ik zou met twee anderen lopen, maar bij beiden ging het feest helaas niet door. Dat vond ik eerst best jammer, maar uiteindelijk vond ik het ook wel symbolisch om alleen te gaan en aangemoedigd te worden langs de kant. Precies zoals het met kanker gaat: jÃj hebt het en moet alleen door de behandelingen, met je naasten aan de zijlijn.
Ondanks mijn bedenkingen de week ervoor, heb ik vanaf het moment dat ik gestart ben alleen maar enorm genoten. Niks last van de mensenmassa, de prikkels, herrie of wat dan ook. Overal muziek was juist leuk, de mensen waren allemaal even vriendelijk en omdat ik toch verder alleen liep hoefde ik me ook niet aan te passen en kon ik gewoon mensen passeren. Ja, ik heb ook nog mensen ingehaald, van de benauwdheid geen last meer.
Ja ik heb het gedaan: 10,55 km hardgelopen met m'n kankerlijf. Wie had dat gedacht in juni 2019? Ik bén opgekrabbeld; ik kan niet alleen mijn inmiddels veel zwaardere twee jaar oude zoon optillen, ik kan met hem rennen, springen, dansen. Weer even stilstaan bij de weg die ik heb afgelegd en hoe bijzonder het is dat ik dit allemaal weer kan...huilen. Al die lieve berichtjes vooraf en achteraf waren ook zo fijn. Je merkt het niet altijd, hoeveel mensen er eigenlijk meeleven op de achtergrond, bijzonder om dat weer zo te zien. Ik heb geen garanties voor de toekomst, wie weet ga ik ooit aan die kanker overlijden, maar nu nog even niet. En ik hou het gewoon op de komende 49 jaar nog niet.
