Elke drie maanden krijg ik een ct scan om te checken of mijn lever nog zijn kleine formaatje heeft en of de rest van mijn lijf nog kankervrij is. Die scan duurt hooguit drie minuten, maar dat zijn natuurlijk wel allesbepalende minuten met een flinke impact, waardoor ik er vooraf best zenuwachtig van kan worden.
Afgelopen dinsdag was het weer zo ver. Al een week of drie van tevoren begint de onrust te komen. Elk pijntje valt me nog meer op en ben ik nu toch niet weer meer moe dan anders? Emoties worden wiebeliger dan anders, m'n over het algemeen redelijk positieve toekomstbeeld valt soms opeens totaal in duigen, tot het me soms zelfs afvragen waar ik het voor doe; uiteindelijk gaan we toch dood. Pure zelfbescherming ter voorbereiding op eventueel slecht nieuws. Onzin, want als ik inmiddels iets weet is dat je je niet kúnt voorbereiden op slecht nieuws; dat valt heus niet opeens minder zwaar als je je er 'goed op voorbereid hebt'. Gesprekken met mezelf: positief blijven totdat het tegendeel bewezen is, er is niks aan de hand, je voelt je toch nog goed, je bent gewoon moe omdat je weer slecht slaapt, enz.
Dat gaat zo een beetje heen en weer, totdat ik in een flinke huilbui beland nadat mijn zoontje gierend van de lach een spelletje op mijn schoot heeft gedaan. Want dat is precies waar ik het voor doe: die kleine blonde krullenbol zien opgroeien en vooral heel veel met hem schaterlachen.
Ik ben niet altijd zo wiebelig voor een scan, deze keer was wat erger dan anders. Toch bang dat mijn wat minder strakke dieet en de drankescapade van een paar weken geleden me tegenwerkt. Ja ik weet dat dat onzin is en dat al helemaal niet van 1 keer zal gebeuren. Dat heb ik mezelf heus elke keer verteld, maar toch moest ik dat vaak herhalen. Maar ik heb ook vaak pijn aan mijn lever, zeker 's nachts als ik op mijn rechterzij lig. Vaker dan anders? Dat weet ik dan ook weer niet zo goed. 's Nachts in bed lijkt dat natuurlijk wel zo. Wel weet ik zeker dat ik weer vermoeider ben. Ik lig weer vaak erg vroeg te slapen op de bank en het aantal bakken koffie per dag is weer aardig opgelopen. Zou dat toch weer een teken zijn?
Mijn buik lijkt dan wel weer platter; zou dan toch het laatste restje vocht weg zijn?
Vandaag kwam gelukkig al de uitslag: alles is nog steeds rustig! En inderdaad: voor het eerst is er totaal geen vocht meer in mijn buik te zien. Hoewel ik me toch nog redelijk rustig voelde vooraf valt er direct een enorme last van me af. Wat een wirwar van emoties weer, nu en de afgelopen weken.
Opnieuw wordt wel weer door de oncoloog benoemd dat die kanker terug gaat komen, maar dat we niet weten wanneer en het nu gelukkig nog niet zo is. Mijn oncoloog wil graag dat ik geen onrealistisch beeld heb van mijn ziekte en toekomst. Ik benoem deze keer toch eens dat ik heus weet wat mijn diagnose inhoudt en ik daarin realistisch kan zijn, maar dat ik inmiddels toch ook genoeg voorbeelden ken van mensen die hun prognose zeer lang overleven. Ze beaamt dat die gevallen er inderdaad zijn en dat er geen reden is waarom ik niet één van die gevallen kan zijn. De kans is vele malen groter dat het niet zo is, maar er is een kans. Een 'bijzondere postzegel' noemt ze mij en mijn casus glimlachend.
Terug in de wachtkamer voor mijn kuren immuuntherapie merk ik weer hoe ongelooflijk moe ik ben. Na de goede uitslag kan ik die weer prima relativeren: de spanning voor die uitslag, het slechte slapen, de komende verhuizing naar een huurhuis en het koophuis waar we op de valreep nog op zijn gestuit en waar van alles voor te regelen is met allerlei haken en ogen. Ook een huis kopen kan bij ons niet echt normaal en gemiddeld. Een bijzondere postzegel dus ook hier, ik hou hem er maar in.
Nu dus weer drie maanden redelijke rust. Nouja, min die drie weken net voor de volgende scan dan. Weer drie maanden prima kunnen relativeren dat die pijn aan mijn lever van het littekenweefsel komt (gewoon op mijn linkerzij draaien en niet meer aan denken),
de moeheid prima verklaarbaar is, mijn positiviteit weer de overhand neemt en ik er weer gewoon van overtuigd ben dat ik 84 word.
