Afgelopen week waren wij weer eens 'op vakantie'. Voor het eerst sinds twee jaar weer eens naar het buitenland, naar Normandië om precies te zijn. Wat had ik er zin in. Ik zet 'op vakantie' wel tussen haakjes; sinds de peuter er is is het omgedoopt tot 'we gaan op avontuur'. Vakantie in de klassieke vorm zoals ik die kende is namelijk even anders geworden, zoals iedereen met kinderen dat vast wel kent. Geen probleem: anders, maar minstens even leuk. Vermoeiend, dat wel.
Ook de peuter had er zin in: enthousiast vroeg hij in de week ervoor dagelijks wanneer we nou eindelijk zouden gaan en hij had al snel bedacht welk speelgoed precies mee moest. Zoals bekend kampen wij al weken met een 'erg vroege vogel peuter'. Op de avond voor vertrek had hij opeens ook door dat hij zelf zijn bed uit kon, top. Helaas was hij ook enorm verkouden geworden, wat de nachtrust niet bevorderde. Maar goed, het zou de spanning ook wel zijn en vol goede moed vertrokken we de volgende dag naar onze eerste stop in Brugge. De peuter keek zijn ogen uit (niks gewend hier in het dorp natuurlijk) en vond het prachtig dat er allerlei lekkers werd bezorgd op het terras. Ook hier kwam hij er 's avonds een paar keer uit, maar ach, wat verwacht je op een nieuwe locatie. Na een uiteindelijk best aardige nacht reden we de volgende dag door naar Frankrijk. Helaas was ook de man behoorlijk verkouden geworden inmiddels en zaten er twee te snotteren in de auto. Onderweg verder geen kind aan de peuter en vrolijk kwamen we aan op plaats van bestemming.
Mooie omgeving, heerlijk weer eens een andere taal. Allemaal leuk en aardig. Totdat het peuterslaaptijd was. We waren al vrij moe na dat wekenlang heel vroeg opstaan. Daar kwamen nu inslaap- en doorslaapproblemen bij. Als ik dacht dat ik na een heftige babytijd en al die kanker en chemo wist wat moeheid inhield...nou verrassing: het kon toch nog altijd erger. Niet-te-doen. Een vreemd huis maakt het ook lastiger een consequente handeling in te zetten. De man werd ook steeds beroerder, kreeg koorts (geen corona nee) en kon ook daardoor niet goed slapen. De peuter kwam continue uit bed en als ik uiteindelijk toch maar naast hem ging liggen sliep ik ook totaal niet: hij maakt behoorlijk veel herrie in zijn slaap, waar mijn oordoppen ook niet tegen helpen, en is nogal beweeglijk. De peuter sliep dan gelukkig wel redelijk, waardoor hij dan weer gewoon lekker veel energie had overdag. In tegenstelling tot paps en mams...Helemaal op waren we en genieten was er niet meer bij, al hebben we gelukkig zeker ook leuke momenten gehad en was het prachtig om het enthousiaste gezichtje van de peuter op alles te zien. Uiteindelijk hebben we maar besloten dat we thuis beter af waren en hebben we 'het avontuur' maar vroegtijdig afgebroken. Zuur vond ik het wel even, de zoveelste vakantie van ons die in het honderd is gevallen. Je zou bijna denken dat er een vloek op rust.
Eenmaal thuis was ik toch vooral enorm opgelucht dat we in elk geval in onze eigen omgeving zaten, waar de man wat normaler uit kon zieken en waar we hopelijk de peuter goed konden begeleiden naar weer een normaal slaappatroon. De man is inmiddels redelijk uitgeziekt. Het slaappatroon van de peuter neemt alleen steeds extremere vormen aan. Niks lijkt te helpen en ik ben zo verschrikkelijk moe...De peuter heeft zich wel flink ontwikkeld de laatste tijd, de theorie is dat zo'n slechte slaapfase er dan bij kan horen. Tja. De oplossing heb ik nog niet gevonden, ik hoop zo dat we hier snel doorheen zijn, voordat ik doordraai graag.
Dus dat is wat de status momenteel is, een beetje wisselend tussen: 'hoe kom ik in Godsnaam de dag door op zo weinig slaap' en 'wat bizar dat ik toch nog overeind blijf met dat kankerlijf, blijkbaar is de basisconditie inmiddels behoorlijk goed'. Ik probeer nog meer dan anders naar de 'kleine' leuke dingen te blijven kijken en herhaal hele nachten als mantra: het is een fase, het is maar een fase, het gaat weer voorbij, hetiseenfase, HETISEENFASE, HET-IS-EEN-FASE! En ondertussen maar proberen die rust te bewaren, want van een boze moeder gaat de peuter zeker niet slapen volgens de boekjes en ik denk dat ze daar dan wel een punt mee hebben. Je begrijpt echter vast wel dat dit met enig wisselend succes gaat...
Rust, reinheid, regelmaat dus. Niet dat we daar iets aan veranderd hadden, maar we proberen er maar aan vast te houden. Hardlopen zie je me echter even niet, dat is even een brug te ver. Hopelijk snel weer!
